Na een week toch weer even tijd gevonden om me blog up to date te houden…. Ik heb zo het idee dat ik een bestseller ga schrijven aan het einde van deze reis. Zoveel mensen hebben al toegegeven dat ze me eerste verhaal gelezen hebben. Ik moet hier geld voor gaan vragen haha.

Maargoed. Deze week zou ik dan eindelijk weer doorgaan met mijn thesis. Dus snel door met waar ik gebleven was:

Dinsdag 11 Oktober:

Maandagavond dacht ik nog bij mezelf. Ik ga de aankomende twee dagen eens gebruiken om eens lekker niks te doen, en toch maar eens over mijn jetlag heen te komen. Dinsdagmorgen dacht mijn lichaam daar toch anders over… Ik was klaarwakker om 7u smorgens. Al moet ik wel zeggen dat dat niet zo heel raar is hier. Het dagritme ligt toch anders… Om 5u in de ochtend is het al vol op licht, waar in tegen de zon s’avonds ook begint te dalen rond een uur of half 6. Je moet dan echt niet met je ogen knipperen, want voor je het weet is het dan ook al pikkedonker. Om 6u zie je al geen hand voor ogen meer.

Maar in ieder geval. Ik was klaarwakker, dus was het plan om maar vast te gaan ontbijten, om daarna maar weer het bed in te duiken, en alle artikelen en rapporten die ik maandag had gekregen, door te lezen. Zodoende zou ik goed voorbereid zijn voor mijn gesprek op donderdag met de leiding hebbende over het onderzoek, dr. Proff. J. Olley. Net nadat ik mijn ontbijt op had, kwam Alan de keuken in, en vroeg me naar mijn plannen voor de dag. Hij wilde me namelijk de stad laten zien. Hij moest toch boodschappen doen…

Ik (die totaal geen zin had in artikelen lezen) bedacht me geen moment, en rond een uur of 9 zaten we in de auto. Nadat ik een stratenboek in mijn handen gedrukt had gekregen, om een beetje te volgen waar we waren, gingen we op weg. Eerst zouden we naar de Brisbane-river gaan in West-Brisbane, waar we een veerpont hebben genomen. Opzich is de rivier niet echt heel groot (ongeveer het formaat van de lek) maar voor Australische begrippen is ie echt BIG!

Hierna zijn reden we naar het Noorden om daar boodschappen te gaan doen. Zodoende kwamen we door het centrum, waar we de rivier nog een keer overstaken maar dan via een brug… Alan vertelde me dat er 5 bruggen zijn in Brisbane, waarvoor je er voor 4 tol moet betalen… rare jongens, die Australiers…

Na een rit van 3,5 uur door de stad kwamen we eindelijk aan bij de grootste shopping-center van de stad. Even voor de duidelijkheid, ik heb in die 3,5u niks anders gezien dan alleen maar stad… Misschien omdat ik van het platteland kom, maar ik vond het helemaal niks... Tis gewoon bijna eng. Er komt maar geen eind aan al die huizen, winkels, auto’s, stoplichten en alles. Dan denk je even rustig bij te kunnen komen bij een shopping-center met een bakkie pleur. Maar nee… Ik weet niet waarom het allemaal zo groot moet, maar dat gebouw alleen al, was gewoon 5 keer groter dan de Amsterdam Arena… Ik kon er makkelijk verdwalen.

Uiteindelijk nadat we alle boodschappen hadden gedaan voor het avondmaal van Woensdag, hebben we koffie gelunched bij een of ander koffietentje… Natuurlijk iets typisch Australisch. Een black-pepper-steak pie, met een zwart bakkie pleur. Heerlijk… Eenmaal weer terug in de auto zijn we via allerlei omwegen weer thuis aanbeland. Snel even alle spullen uitgepakt, en weer in de auto gesprongen om naar een andere kamer te gaan kijken die ik eventueel zou kunnen huren de komende maanden.

Echter was de kamer 3x niks (totaal leeg, geen bed maar 2 op elkaar gestapelde matrassen, moest de badkamer delen met 8 andere, en het waren allemaal aziaten (sorry maar hygiene kende ze niet)).

Eenmaal weer thuis aanbeland, snel eten gekookt en naar bed.

Woensdag 12 oktober.

Eigenlijk kan ik hierover kort en krachtig zijn: gelezen, gelezen en nog meer gelezen. Alles wat ik in 2 dagen moest doen (wat al veel was voor 2 dagen) moest nu in een dag. Maar goed, eigen schuld dikke bult. Nadat ik besefte dat het niet langer ging (alle letters vlogen in de rondte) ben ik nog een kleine wandeling gaan maken in Karawatha forest.

Helaas kreeg ik tijdens die wandeling te horen dat het huis dat ik die avond zou gaan bezoeken te horen dat het al verhuurd was, 2 dagen eerder. Dus jammer voor mij. Maar goed, ik was inmiddels zo moe dat het me totaal niet interesseerde.

Ik zou die avond eten koken… Echter was ik na mijn wandeling op bed gaan liggen met een artikel en ben ik in slaap was gevallen. Alan heeft me laten liggen, totdat hij om 6uur vol door het huis schreeuwde: DINNER IN 20 MINUTES!!... Ik schaamde me wel… Toen ik eenmaal in de keuken aankwam, geloofde ik niet wat ik zag. Alan was zo vriendelijk geweest om een echte Australian Roast te maken. Dat wil zeggen een groot stuk lam (met bot en al), gebakken aardappelen, erwten, tomaten, en jus… Het enige wat ik (zoals iedere avond) moest doen, was naar de bierkoelkast lopen, en me eigen bier uitzoeken… Heb ik al verteld hoeveel ik van deze man hou… Hij is echt een held.

Donderdag 13 Oktober:

Ik zou vandaag om 2 uur een afspraak hebben met dr. Proff Olley, en dr. Kemp om te praten over mijn thesis. Ik besloot daarom lekker vroeg op te staan, nog een artikel te lezen, en rond 12u naar de uni te gaan, om zo nog even van te voren mijn student gegevens op te halen bij de administratie. Hiermee zou ik kunnen inloggen op het systeem etc.

Ik dacht dat ik inmiddels het OV al aardig goed kende, dus met vol vertrouwen vertrok ik. Echter bleek na een tijdje in de bus dat ik totaal de verkeerde kant op ging. Oowja… ze rijden hier aan de andere kant, dus moet je ook aan de andere kant van de weg op de bus wachten…. DOM!!

Echter was het maar een half uurtje qua vertraging, dus geen nood.

Eenmaal op de uni, waren mijn pasjes enzo allemaal nog niet geregeld. Ik zou de volgende dag terug moeten komen… Oké geen nood…

Echter bleek ook nog eens dat de professor vandaag niet aanwezig was (zijn vrouw was ziek), dus van een gesprek zou het ook al niet komen…

Toen ik vervolgens ook weer een afwijzing kreeg voor een kamer die ik die avond zou bezoeken (was ook al verhuurd een paar dagen terug, maar vergeten te vertellen) was ik er wel klaar mee voor die dag. Ik heb dan ook de huisbaas van de eerste kamer gebeld, en gezegd dat ik graag de kamer wilde huren, en heb daarna rond 4 uur direct de bus en trein naar huis gepakt.

Hier ben ik toen begonnen aan het favoriete avondmaal van Alan. Ik had beloofd dat ik deze week zijn lievelingseten zou maken: Sheperds Pie.

Heerlijk vond hij het… Echter kan hij niks aannemen, en moet hij altijd iets terugdoen vind ie. Daarom was ie die dag naar een bier-speciaalzaak geweest om de beste Australische Ale te kopen voor me…

De rest van de avond hebben we verhalen verteld, en voor heb ik informatie gekregen over het echte Australië… Niet het stereotype zoals iedereen denkt.

Vrijdag 14 Oktober:

Oké, vol goede moed opnieuw vroeg naar de uni om te kijken of het vandaag wel allemaal meezat.

Het OV ging goed, mijn gegevens als student waren geregeld… Echter was de heer Olley nog steeds niet aanwezig vandaag. Shit! Maar goed, 66% gehaald, en om bij de nederlandse 6’jes cultuur te blijven, al met al nu al een geslaagde dag. De rest van die dag heb ik eigenlijk gespendeerd aan het opzetten van een werkplek op de uni, in een kantoor met nog 30 andere afstudeerders, en op het kantoor van Justine gezocht naar data, en methode om de data te kunnen analyseren.

Nadat ik er rond 5u weer klaar was, en het wel tijd vond voor weekend, ben ik foutloos met het OV naar huis gekomen… Ik leer het wel haha.

Eenmaal thuis, weer snel in de auto gesprongen en zijn Alan en ik samen Fish and Chips gaan halen in de buurt.

Tijdens het avondmaal vroeg ik Alan wat hij graag wilde, om een idee te krijgen voor een bedankje dat ik hem wilde geven. Het antwoord was dat hij graag al zijn oude foto’s van een oude computer, naar zijn nieuwe computer wilde hebben.

Oftewel ik zou even aan de slag gaan met een USB-stickje om ze over te zetten, zo gepiept dacht ik. Het was namelijk meer dan 16 GB aan materiaal, en de computer was behoorlijk traag… Uiteindelijk zou het kopieren meer dan 3 uur duren… Een mooie gelegenheid om eens naar zijn foto’s te kijken, en erna te gaan slapen.

Zaterdag 15 oktober:

Om 9 uur dit keer werd ik wakker, eindelijk uitslapen haha. Tijdens het ontbijt hebben Alan en ik een beetje de planning van de dag besproken. Hij had geen plannen, en ik wilde graag even de stad uit...

Hij vond het een goed idee om me eens wat meer van het platteland te laten zien, en een stuk van de kust. Maar wel met een tegenprestatie: Omdat het gister niet meer gelukt was, zouden we vandaag eerst de meest waardevolle foto’s op google drive zetten. Dit om te voorkomen dat ze verdwenen waren als de computer zou crashen. Het ging om foto’s die hij had genomen in 1960 tot nu… Prachtig om te zien met hoeveel passie Alan kan vertellen over alles wat hij heeft gezien.

Rond 12u zijn we in de auto gestapt om eerst naar het Zuiden, via het platteland, naar de kust te rijden. Een tripje van een kleine 150 km. Dat is hier dus helemaal niks… Onderweg zat aan alles wat we zagen wel een verhaal, waardoor het geen moment stil viel in de auto… Alleen wat hij het belangrijkste vond, is dat ik heel hard STOP moest roepen als ik een mooi moment voor een foto zag haha…

Uiteindelijk kwamen we aan bij de Gold-coast, waar we eerst weer bij een grote shopping-center boodschappen hebben gedaan voor die avond. Omdat dit ons laatste avondmaal zou zijn, moest het weer iets typisch australisch zijn: Breaded lamb-chops. Geen idee van de prijzen hier zijn we dan ook een supermarkt ingelopen. Echter toen ik de prijzen zag, wilde ik het liefst gillend naar huis! Geloof het of niet, maar voor een kilo Lamb-chops betaal je gewoon meer dan 50 euro... Echter stond Alan erop dat we het gingen eten.

Na een heerlijk bakje koffie zijn we vervolgens naar het strand gereden, waar we om de 5 a 10 kilometer stopte, zodat ik foto’s kon maken. Via Burleigh Heads, Miami, Broad beach, Surfers Paradise, Runaway Bay en Paradise Point zijn we naar het Noorden gereden. De kust is hier echt zoals je op de tv ziet… onbeschrijfelijk.

Tegen een uur of 5 bedacht Alan om weer richting Brisbane te rijden. Maar omdat de zon nog mooi aan de hemel stond, gingen we wel via een grote omweg haha. Namelijk via Tamborine mountain. Heel raar… Het ene moment rijd je nog gewoon door open weiland, en het volgende rijd je echt in de heuvels met beklimmingen tot 15%.

Maar wat nog vreemder is, is de vegetatie. Namelijk aan de Oost-kant van de Great Divide (een soort van bergketen waar de Tamborine Moutain deel van uitmaakt), heb je echt regenwoud!! Terwijl je aan de andere kant een soort van Dry-forest hebt…

Uiteindelijk waren we rond een uur of half 7 weer thuis, waarna we gegeten hebben, en de rest van de avond in de tuin gezeten hebben om naar de sterren te kijken… Op een gegeven moment kreeg ik wel de schrik van mijn leven. Er vloog namelijk een fruit-bat voorbij, die schijnbaar in Karawatha forest leven. Nou was ik al wel bekend met vleermuizen, omdat ze bij ons pap en mam in de achtertuin rondvliegen. Maar dat zijn gewoon van de kleintjes. Dit ding (en ik overdrijf niet!!) had een spanwijdte van EEN METER!!!

Alan kon er alleen maar om lachen…

Zondag:

Vandaag mijn (hopelijk) laatste verhuizing. Namelijk van de woonwijk Kuraby, naar Robertson. Dit scheelt zeg maar zo een 10 kilometer naar de Universiteit…. En daarnaast kom ik ook te wonen bij mede-studenten, wat het al met al toch wel een stukje gezelliger maakt!

Maar voor het zover was heb ik eerst opnieuw alles weer moeten inpakken. Scheelt dat als je niet zo veel meeneemt, je ook niet zoveel hoeft in te pakken haha. Binnen een 10 minuten was ik klaar.

In Australië (vooral in de steden) wordt het ten strengste afgeraden om echt te gaan fietsen. Het is een “car-dominated culture”, en zijn dan ook niet gewend aan fietsers. Maar omdat ik het geluk heb dat vanuit mijn nieuwe huis naar de campus de fiets een prima en veilig vervoersmiddel is, wilde ik er toch wel een hebben. Want om nou even boodschappen te gaan doen met de bus is ook zoiets. De dichtstbijzijnde supermarkt is 4,5km verderop… Misschien ben ik toch wel een beetje teveel verwend met het feit dat het bij ons thuis nog geen 150 meter is naar de Aldi haha.

In ieder geval had Alan nog een fiets staan. Echter had hij deze geen 5 jaar meer aangeraakt, dus zal het wel niets meer zijn… Maar na mijn eerste inspectie van de fiets, was het oordeel dat er wel iets van gemaakt kon worden… Nieuwe bandjes, beetje olie, nieuwe ketting en klaar.

Smiddags wilde Alan nog even in een van de Noordelijke woonwijken van Brisbane (Narangbe) naar een tuincentrum… Een tripje van ongeveer 120km heen en terug. Hij ze me daarna gelijk afzetten bij mijn nieuwe huis. Blijf dit toch apart vinden, even naar een tuincentrum. In Nederland laten we zelfs de pizza al thuisbezorgen, terwijl de eerste beste turk zo een 300 meter verderop zit.

Maar goed, ik ben de moeilijkste niet. Samen de fiets, en me tassen in de auto geladen, waarna we weer op weg gingen. Omdat de beste man toch een oud-leraar blijft, wilde hij me onderweg van alles laten zien, en vertellen. Zodoende zijn we langs de kust (Moreton bay) naar het Noorden gereden… Eigenlijk is de hele oostkust van Brisbane zelf een groot mangrove bos, met floodplains. Gaaf om te zien! Vooral de Pelikanen enzo die er rondzwemmen…

Na dit rondje heeft hij me afgezet bij mijn nieuwe adres. Voor mensen die iets op willen sturen hier komt hij dan… Pen en papier bij de hand ?? Ja… Oke! Ik verblijf de komende maanden op:

20 Metropole Street,

Robertson, Brisbane

Queensland 4109

Australia

Hier werd ik ontvangen door mijn nieuwe huisbazin. Aardig vrouwke. Na me eigen faillissement te hebben getekend (kamers hier beginnen vanaf 220 – 250 dollar per week), kon ik beginnen met uitpakken en ontdekken: een luxe eigen kamer, inloopkast, eigen badkamer… Niet verkeerd. Ik moet de huiskamer, keuken, de veranda, en het zwembad! Delen met 4 andere… Helemaal niet verkeerd.

Ik woon nu samen met 3 vrouwen en een man allemaal uit verschillende landen: een Duitse… (echt, ja echt! Ik kom er niet vanaf…), een Mexicaanse, een Australische (geboren in Ierland), en een Singapore(inees??). Al met al een multiculturele boel. Echter of ze gezellig zijn, nog geen idee… ze zijn tot nu toe nog een terughoudend…

Maandag 17 Oktober

Vandaag toch anders wakker geworden dan anders. Vorige week waren het de vogeltje die hun lied zongen wat ik als eerste hoorde, nu voorbijrazende vrachtwagens haha. Echter met volle moed opgestaan, om eindelijk eens vol aan de slag te kunnen met mijn thesis. De heer Olley zou vandaag aanwezig zijn, waarmee ik eindelijk een goed bakkie pleur zou kunnen wegtikken.

Na een kleine wandeling van 25 minuten, alleen maar bergop (ik kom nog afgetraind terug joh!) was ik op de uni. Hier loop ik nog met een big smile het gebouw binnen, waarna dat in een oogopslag veranderd… de lichten in het kantoor zijn de heer Olley zijn uit. En ja hoor, Justine verteld me 2 minuten later dat de heer Olley ook deze week niet aanwezig is… Fijn!!

Maar goed, ik heb nog wel het een en ander te doen, dus ik kan wel verder. Zoals het opzetten en inrichten van mijn eigen werkplek in de post-graduate room! Daar eenmaal aangekomen blijken er maar 4 andere mensen te zitten… Echt gezellig is het er niet haha.

Alleen nu diende ook het volgende probleem zich weer aan… De PC doet het niet… Na 30 vergeefse inlog-pogingen toch maar de IT gebeld… “Nee, wij weten het ook niet” is het antwoord, we sturen wel iemand langs… Niemand gezien die dag, ook niet na 3 keer terugbellen.

Dan maar alle vereiste cursussen doen, brandoefeningen, risk-assessment, ergometrie etc etc… Heb ik tenminste me dag weer goed besteed.

Om kwart over 5 was ik klaar… dus ik loop het gebouw uit… Regenen, niet normaal. Nu snap ik ook al die borden met waarschuwingen voor flash-floods overal in de stad. Ik kon nog geen 20 meter verder kijken, of alles werd vaag. Dan maar een uurtje wachten…

Toen het eindelijk droog was ben ik maar naar de Aldi gelopen voor boodschappen. Omdat ik nog geen helm heb, mag ik nog niet fietsen… De heenweg was prima te doen, ondergaand zonnetje, muziekje in… Echter bleek ik op de terugweg toch meer gekocht te hebben dan dat ik eigenlijk dacht haha. 2,5km met 3 loodzware tassen sjouwen bergop is toch geen pretje. Ff serietje kijken en ik ga heel lekker slapen denk ik.

Tot volgende week!

Xx

P.S. Foto’s staan op facebook!