Pfffffff wat een week... Ik heb echt tijd moeten vrijmaken om me eerste verhaal te kunnen schrijven. Echter nu het eenmaal zo ver is, weet ik begod niet meer waar ik moet beginnen over wat ik allemaal heb meegemaakt de eerste week. Maar voor het gemak beginnen we gewoon bij het begin.

Maandag 3 oktober.

Niet zo veel gedaan vorige week, ik heb me laaste spullen ingepakt, nog een keer nagegaan over of ik alles had ingepakt. Jahoor ik was er helemaal klaar voor. Smiddags samen met Jelle nog naar Holden's gekeken (Australisch automerk). Alleen nu blijkt de productie van deze bak helaas te stoppen in 2017 (sorry Jelle). Maargoed we dwalen af. Savonds hebben ons pap en mam me naar schiphol gebracht. Bij de douane, wordt ik zoals altijd eruitgepikt omdat ik iets in mijn handbagage zou hebben wat er niet thuishoord. Maar niks aan het handje, het was het afscheidscadeau van Jelle, die mij voorzien had van een financieel impuls in vreemde valuta haha.

De vlucht naar Dubai was eigenlijk zo voorbij... De meeste kennen het wel. Zitten, opstijgen, fimpje aan, in slaap vallen, wakker worden omdat de chinees naast je naar de WC moet, doorslapen, landen en uitstappen.

Dinsdag 4 Oktober

Toen ik het vliegtuig uitkwam moest ik wel gelijk ff 10 kilo aan kleren uitdoen. JEZUS WAT HEET. Het was smorgens 6 uur... maar de thermometer in Dubai gaf al 35 graden aan... In tegenstelling tot buiten, was het binnen een stuk aangenamer. Ik kon zo doorlopen naar de volgende gate vanwaar in 3 uur later door zou vliegen naar Singapore. Maar ook 3 uur op het vliegveld van Dubai was zo voorbij. Man man man wat een luxe. Schiphol is er niks bij. Ik snap wel dat hier geld zit... Mcclaren, porsche, Ferrari, Lambourgini, Aston Martin, Rolex, Gucci, Dolce & Gabana... etc etc etc. Alles was aanwezig. Ik ben letterlijk verdwaald in Luxe.

Ik was netjes optijd terug voor mijn vlucht naar Singapore. En er mag ook wel gezegd worden, vliegen met Emirates is geen straf... Gratis eten en drinken(lees: Baileys, Jagermeister, 43, Heineken, Amstel, Port, Champagne, Wijn, frisdrank, ikweetniet hoeveel inches tablets in de stoel, de nieuwste films, alles waardoor een vlucht van ongeveer 8 uur voorbij is voordat je het weet.

Eenmaal aangekomen in Singapore was wel raar... Je bent in een keer 6 uur verder in de tijd. Maar goed, de tas was heel aangekomen, en ik kon zo doorlopen door de douane. Hier stond zo'n mannetje met een bordje te wachten met: L.N.T. van Elk.... Ik weet wel dat ik mij vaker zo laat ophalen, iedereen kijkt naar je zo van... Hij heeft het goed voor mekaar hoor. Na een dodenmans rit door hartje Singapore kwam ik aan bij mijn hotel waar ik zou overnachten. Ik dacht, dat zal wel zo een klein hotelkamertje zijn, super simpel. Maar eenmaal ingechecked komt er een man in pak naast mij staan, en vraagt om mijn backpack. Ik had zoiets van, hoeft niet kel, draag hem zelf wel... Maar de vrouw achter de balie en de man in pak stonden erop... Nadat de man zichzelf had opgezadeld met mijn bagage, hoor ik de vrouw van de balie iets mompelen. Het enige wat ik dacht te horen was: Presidential suite. Maar dat zal wel niet goed zijn dacht ik nog. Samen lopen we het gebouw uit, door een prachtige japanse tuin, naar een ander gebouw zo een 40 meter verderop. Hier pakken we de lift, en gaan naar de top van dit gebouw (14e etage). Hier stappen we uit, en er staat inderdaad bij de enige deur van de etage: Presidential suite... Ik geloofde het nog steeds niet. Maar hij deed de deur open, en ik kon gewoon niets zeggen de eerste paar minuten... Ik had gewoon een hele woonkamer, keuken, luxe sofa, 3 flatscreens, tot mijn beschikking. De man had zichzelf ontdaan van mijn tas, en trok in een keer een spiegel open (wat een deur bleek te zijn) daar waren de slaapkamer en badkamer: Kingsize bed (met chocolaatje op me kussen), ligbad, stortdouche... alles erop en eraan. Ik dacht dat het nu wel klaar was met de verrassingen, maar nee. In de woonkamer ging het gordijn open, en er kwam een balkon met Hottub tevoorschijn... Dus ik hoef voor de rest niet echt te vertellen wat ik gedaan heb die avond/nacht.

Woensdag 5 Oktober

Na een nachtje van 3 uur, vroeg opgestaan om te gaan ontbijten, want ik had namelijk een stadstour die ochtend. Om 8 uur zat ik aan me vers gebakken eitje, toast, fruit, bacon, yoghert en vruchtensap. Hierna werd ik opnieuw opgehaald bij het hotel voor mijn stadstour... In tegenstelling tot de rest van Azië, is hier alles gewoon in het Engels (doordat het een Engelse Kolonie is geweest vroeger). Voor mij helemaal prima. Tijdens de tour hebben we eigenlijk alleen maar van die toeristische plekken bezocht: een of ander verschrikkelijk lelijk stambeeld van een leeuw met een staart van een vis (je moet er maar opkomen), een chineze tempel, een orchideënkwekerij, en de "Indian"-wijk.... Allemaal leuk, maar het intereseerde me niet zoveel in tegenstelling tot de rest van de groep (allemaal bejaarden). Om 12uur werd ik weer gedropt bij me hotel. Hier heb ik aan de medewerkster achter de balie gevraagd wat ik nu echt moet zien van "echte" Singapore. Zij wezen me op de hoofdstraat, de chinese wijk, en de haven. Het was allemaal goed te lopen aldus hun, NOT... bleek halverwege. Maargoed ik had toch de tijd tot 20:30u savonds dus heb ik het beste ervan gemaakt.

Naast de dingen bezienswaardigheden waar de balievrouwtjes me op wezen heb ik ook nog ff een detour gemaakt naar het F1 Stratencircuit + tribune van Singapore, een of andere heuvel in de stad, en een oorlogsmonument. Maar echt wat een rare stad is Singapore, het lijkt heel erg op die steden die je ziet op andere planeten in Sci-fi films, overal bomen en struiken op de meest vreemde plekken (zelf uit de gebouwen zelf), op de straten zelf is het hartstikke rustig, overal elektriciteitskabels...

Rond een uur of 6 savonds besloot ik de metro terug te nemen richting een food-court in de buurt van het hotel. Dat was wel een belevenis opzich, ik wist ook gelijk waarom het op straat zo rustig is... IEDEREEN neemt de metro. Soms zie je wel eens in van die films dat er mensen zijn die als werk hebben mensen in een trein te duwen, nou dat is dus niet alleen in de film haha. Maar nadat ik bij de juiste halte mezelf uit de metro had geperst, kwam ik bij de food-court aan. Het deed me gelijk denken aan thailand. Voor de mensen die dit nog nooit hebben meegemaakt is het moeilijk te beschrijven wat het precies inhoud, maar ik ga het proberen: het is als het waren een plein dat omringd word door alleen maar kleine kraampjes waar je verschillende soorten aziatisch voedsel kunt halen. in het midden heb je alleen maar banken, tafeltjes en stoeltjes. Maar er zijn niet 6 of 7 kraampjes, nee dat zijn er ongeveer 10 keer zo veel. En allemaal zo chaotisch zoals je ziet bij je lokale chinees als dat luikje omhoog gaat als je bestelling klaar is. Prachtig!! Na een rondje te hebben gelopen heb ik besloten om een soort vis gerold in een palmblad, en een bol rijst te halen. Echter deed zich een volgend probleem aan... Geen bestek te bekennen. Alleen stokjes. Gelukkig was diegene naast me aan me tafeltje zo vriendelijk me een snelcursus eten met stokjes te geven. Eigenlijk is het best simpel haha.

Met een volle maag ben ik toen naar mijn hotel gelopen waar de taxichauffeur me al op stond te wachten om me weer naar het vliegveld te brengen. De vlucht naar Sydney was snacht, (23:55 tot 10:30) maar ik kon niet slapen... Voor mij voelde het nogsteeds als 3 uur smiddags.

Donderdag 6 Oktober

Aangekomen in Sydney, alle douane dingen gedaan te hebben (sorry jongens ik kom niet voorbij bij border security aankomend jaar), ben ik naar de taxiplaats gelopen waar ik zou worden opgehaald door het australische moederbureau van waar ik mijn reis heb geboekt. De eerste woorden waarmee ik daar werd aangesproken zullen me altijd bijblijven: AAAAH, sind Sie hier für die Work and Travel Company ?

WAAAAAAAAAAAATTTT, hoorde ik dat goed, DUITS, WTF, reis je letterlijk naar de andere kant van de wereld, spreken je ze aan in het duits. ZE HEBBEN ME BELAZERD afgelopen nacht, ze hebben me gewoon teruggevlogen naar Stuttgard ofzo. Maar het bleek mee te vallen. Het schijnt dat het moederbureau ook in Duitsland een vestiging heeft waar de meeste backpackers vandaan komen. Inderdaad van de groep die werd opgehaald die dag was in de enige nederlander. De rest van de 35 man waren Duitsers....

Na een rit van ongeveer een ongeveer 30 minuten aangekomen bij het hostel wat voor de rest meer dan prima was, een kamer met 7 andere (7 Duitsers), een schoon bed, goede douche. Ik was tevreden. Die middag nog snel proberen te mailen met me begeleider uit Australië. Het was namelijk nog steeds niet zeker of ze me op kwam halen van het vliegveld in Brisbane zondag, maar geen gehoor. Daarnaast heb ik nog wat dingen geregeld, als een australisch telefoonnummer, een bankrekening, internettoegang etc etc. Voor de rest nog een paar keer bijna overreden, een roltrap die naar beneden gaat, opgegaan in de veronderstelling dat ie omhoog ging, tegen honderd mensen opgebotst.... Oowja ze lopen en rijden hier links...

Savonds was ik helemaal kapot. Echter kon ik het niet laten me droom waar te maken... Sydney operahouse zien met mijn eigen ogen. Na een tocht van een kleine 8 kilometer doemde hij op. Ik heb daar bijna een uur gestaan. Sprakeloos. Kippenvel, bijna tranen in mijn ogen. Datgene waar je als kleine jongen van 8 jaar hebt gedroomd, en waarvoor je de rest van je leven geknokt en gespaard hebt is nu werkelijkheid. JE BENT IN AUSTRALIE!!!! Daarna eigenlijk het standaard ritueel om het te vieren, --> Bar/pub in --> pils besteld --> opgedronken --> pils besteld --> weggetikt. de terugtocht ging een stuk makkelijker haha.

Vrijdag 7 Oktober

Smorgens weer vroeg uit de veren. Om 7u ging de wekker alweer. Ik moet zeggen, ik denk dat dit de meeste zware ochtend ooit is geweest. Wakker worden in je klamme tentje op Zondag na 2 dagen defqon is er niks bij.... Maargoed niet klagen, er staat koffie te wachten, dacht ik. Maar niet dus, het gratis ontbijt wat ingebrepen was bestond uit: een muslibar - een cupcakeje, thee, en sinasappelsap... Fijn.

Om 9u moesten we in de lobby verzamelen om met zijn alle naar het kantoor van WORK and TRAVEL te gaan. Hier was de introductie over wat je allemaal moet regelen voordat je echt in australie kunt leven, telefoonnummer, bankrekening, een Tax File Number, en een Medicard. Die laaste twee had ik nog niet, dus die heb ik smiddags even geregeld. Daarnaast ook even uitgevogeld hoe ik zondag weer terug naar het vliegveld moest. Een Opalkaart (OV-kaart voor Sydney aangeschaft en een kleine 40 dollar erop gezet, wat nodig was voor een treinreis van 20 minuten). Wat me al wel was opgevallen is hoe verschrikkelijk duur Australie is. Openbaar vervoer en taxies zijn al niet te betalen, een simpele pizza betaal je 21 dollar (14 euro), 9 dollar voor een normale koffie is heel normaal. Maargoed de lonen liggen hier wel iets hoger. Gemiddeld verdien je als backpacker zo een 22 dollar per uur netto. Maar als arme student uit Nederland is het gewoon weg niet te betalen. Savonds ben ik nog een klein rondje gelopen, en heb ik een hapje gegeten bij de Subway (enige wat nog redelijk te betalen is). Uiteindelijk kwam ik uit bij Darling harbour, waar een paar straatartiesten een hele show gaven. Mijn voornemen van de ochtend om maximaal om 21:00u naar bed gegaan was totaal mislukt... 1:30u was het toen ik terug was in het hostel.

Zaterdag 8 Oktober.

Heerlijk uitgeslapen tot 10:00u. vandaag had ik eigenlijk alleen op de planning om in te checken voor me vlucht naar Brisbane die volgende dag. Daarna heb ik een hele grote stadswandeling gemaakt die ik had gekregen van de receptie. De route kwam perfect uit. Ik zou precies halverwege aankomen bij de haven van Sydney vanwaar ik een Harbour-cruise zou maken. Tijdens de boottocht van 2 uur, ben ik achter 2 dingen gekomen:

1) Sydney is echt prachtig. Groots, heel groots, maar ook veel ruimte voor natuur en ontspanning (parken, dierentuinen, stranden, sportvelden etc).

2) het kan ook koud zijn in Australië. Het was namelijk die dag 18 graden, maar er stond een zuidelijke wind (vanaf de Zuidpool),

Eenmaal terug bij het hostel gevraagd waar je nu goed en goedkoop kon eten in de buurt. Me rechtervoet vond al het lopen van de afgelopen dagen niet zo leuk meer. Ze vertelde met dat er een aziatische food-plaza zat zo een kilometer van het hostel. Ik was blij. Waarbij ik dacht dat het in Singapore een grote chaos was, dit was het gewoon keer 10. Overal mensen, eten, vlammen, levende kippen. Mooi man. Hierna ben ik rond 22:00u naar bed gegaan. Want de volgende morgen moest ik de trein van 4:30u naar het vliegveld hebben.

Zondag 9 Oktober

Vroeg op, uitchecken, naar de trein, naar het vliegveld, inchecken, alles ging inmiddels op de automatische piloot. Pas toen ik besefte dat ik welgeteld 2 uur te vroeg bij de gate was werd ik een beetje wakker. Ik wist dat het in Nederland 21:00u was, wanneer het bij mijn 6:00u was. Dus besloot ik maar een uurtje te bellen met het thuisfront... Toch wel gezellig om zo iedereen weer te horen. Om 8u stipt steeg het vliegtuig op. Timing kennen ze wel hier. De vlucht van ongeveer anderhalf uur was zo voorbij, het voelde voor mij echt als opstigen en weer landen.

Eenmaal toen ik me backpack weer had, had ik geen idee of me begeleider (dr. Justine Kemp) me op zou komen halen. Maar toen kreeg ik telefoon... Hun auto was kapot, en of ik niet even een taxi wilde pakken richting hun huis.... Ik met me stomme hoofd ja gezegd, en op zoek naar een taxi. Na een rit van zo een 20 minuten, en 90 dollar armer kwam ik aan in een van de buitenwijken van Brisbane. Moet wel zeggen: Jezus was een zooi, overal ligt troep, huizen zijn hopeloos verouderd. Maar er was wel één huis wat er redelijk uitzag. En dat was nou net het huis wat ik moest hebben. Nadat ik me backpack uit de taxi had gepakt kwam er Justine haar huis uit die me hartelijk verwelkomde. Nog geen 3 seconden later hoor ik in een keer achter mij: "Goedenmorgen, hartelijk welkom in Australië".... Hoow wacht ff, bedriegen me hersenen me nu, begint de jetlag nu eindelijk zijn tol te eisen ? Dat was toch echt Nederlands. Ik draai me om en daar staat de man van Justine, Jan-Willem, een rasechte Nederlander, geboren in Leerdam. Na het schudden van een aantal handen, kennis gemaakt te hebben met de kinderen, was het tijd voor koffie, Nederlandse senseo, met een stroopwafel. Hoe beter kun je verwelkomd worden. Vooral de koffie, jezus wat had ik dat gemist, en bovendien het kwam echt op het juiste moment. Voor de mensen die nog nooit last hebben gehad van een jetlag... Wacht maar. Ooit... En als je nooit het geluk hebt om naar de andere kant van de wereld te reizen... Wees blij.

Justine had een accommodatie voor me geregeld de eerste week. Ik kon blijven slapen bij een oud collega zo een 20 kilometer van de universiteit vandaan. Dat was zeer dichtbij. Zeker als je nagaat dat Amsterdam qua oppervlakte zo een 75 keer in Brisbane gaat. Na 4 bakken senseo, en de auto was gemaakt door de lokale wegenwacht zijn we naar mijn nieuwe huis gereden. Allan zoals mijn nieuwe tijdelijke huisgenoot heet, was niet thuis, dus ik had alle tijd om mezelf te settelen. Prima... Na een stevige wandeling van 5 kilometer mezelf te hebben ontdaan van me laaste centen (boodschappen). Kwam Allan thuis. Een super aardige, enthousiaste man van 74. In een woord: Held. Hij kwam binnen met een nachtkastje van Ikea die hij voor me had gehaald, om hem hiervoor te bedanken, moest ik hem alleen even helpen met in elkaar zetten. Prachtig hoe deze man verhalen kan vertellen... Als voormalig leraar in geschiedenis en aardrijkskunde, weet hij werkelijk alles over het gebied rondom Brisbane en de geschiendenis van Australië.

We zijn toen rond half 4 weggereden om naar een kamer in de buurt van de Griffith University te gaan kijken. Hele schone kamer, 4 huigenoten (waarvan een duitse, ze blijven me achtervolgen), zwembad, dicht bij de uni, en met een hartstikke vriendelijke huisbaas. Echter wil ik graag nog wat andere kamers bekijken. Beetje afwegen... Maar dat is hier allemaal geen probleem.

Na een de-tour door de wijken van Brisbane om kennis te maken met het hydrologische systeem van de stad kwamen we rond 6 uur weer aan bij ons huis. Hier hebben we samen eten gekookt (Kippenvleugels met pasta-spinazi-kaas). Even voor het eten, vroeg Allan me of ik van bier hield.... Dus... Het bleek namelijk dat hij liefhebber is van speciaalbier... Oké, dit is een man naar mijn hart. Uiteindelijk hebben we ongeveer 4 uur gepraat die avond over bier, en gebladerd in allerlei boeken die hij had, en natuurlijk de nodige drank genuttigd. Rond een uurtje of 23:00u lag ik in mijn bed. Was kapot...

Maandag 10 Oktober

Vandaag ging om 7:45u de wekker. Ik werd namelijk om kwart voor 10 verwacht op de Universiteit om te beginnen aan mijn thesis. Ik denk sta mooi vroeg op, omdat ik dan rustig kan ontbijten en dan met de bus naar de uni kan. Echter bleek tot mijn grote verrassing dat Allan ook al op was, en me graag wegbracht. Dat aanbod sla ik natuurlijk niet af.

Eenmaal op de universiteit, had ik eigenlijk snel het gebouw gevonden waar Justine haar kantoor en laboratoria had... Echter was ze er zelf nog niet.... er zou namelijk een loodgieter naar haar afvoer komen kijken, en ze had me al gewaarschuwd de vorige dat dat ze wat later kon zijn. Geen probleem.

Ik werd ontvangen door een collega van Justine: Justin genaamd. Jaa ik weet het... lekker makkelijk. Hij nam me eigenlijk gelijk mee voor een bak koffie bij de koffiebar op de campus. Koffie maken kunnen ze hier wel! We hebben hier een uurtje gezeten en vooral gepraat over het onderzoek dat Justin deed: Kunnen we met oever-vegetatie overstromingen tegengaan ?

Eenmaal terug bij de leerstoelgroep was Justine gearriveerd waarna we eigenlijk gelijk weer opnieuw koffie zijn gaan halen haha. Ik heb me dosis cafeine wel gehaald voor vandaan eigenlijk... Het uitstellen van de Jetlag blijft maar doorgaan haha. Maar ik heb tijdens de koffie met Justine en Justin nog nooit mensen zo zien genieten van een simpele stroopwafel die ik heb meegebracht uit Nederland haha. Ik heb denk ik wel een goede eerste indruk gemaakt (tip! voor iedereen die naar het buitenland gaat: neem stroopwafels mee). Hierna hebben ik een hele rondleiding over de campus gekregen... Ik kan het zeker wel slechter treffen. Super veel groen, overal wild-life letterlijk (Waterdragons, Kookaburra, koala beren), 3 restaurants, 4 cafe's, een kapper, 2 kebab zaken etc. Er zitten omgeveer 7000 studenten, en is qua oppervlakte omgeveer een vijfde van de Wageningen Campus.

Het enige slechte is wel dat vandaag pas de aanvraag is gedaan voor een account om in te kunnen loggen op het computersysteem. Dus kan lekker de aankomdende 2 dagen niks doen. Mooie mogelijkheid om eens mezelf wat meer in te lezen, de stad te verkennen, huizen te zoeken, en vooral bij te komen van me jetlag...

Smiddags heb ik vooral data verzameld op de computer van Justine, tot een uur of 5. Hierna was het de uitdaging om met het Openbaar vervoer thuis te komen... 2 keer overstappen en ongeveer een uur reizen. Echter werken de beeldschermen in de bus waarop de haltes staan hier niet. Dus kon ik bij in elke bus gaan vragen of mensen me wilde waarschuwen als ik eruit moest. Uiteindelijk alsnog een halte of 2 tevroeg uitgestapt omdat ze me verkeerd hadden gewaarschuwd, waardoor de reis eindigde in een voettocht van ongeveer 3 kilometer. Nu is me rechtervoet er wel helemaal klaar mee. Vooral omdat Allan op bijna het hoogste puntje van Brisbane woont, en de bushalte helemaal beneden is... Dus ik kwam al strompelend boven... heb snel even eten gekookt, -stampot-, en ben gaan zitten met mijn voet omhoog. Dus mooi de tijd om dit verhaal te schrijven.

Ik zie dat het echt een heel boekwerk is geworden op dit moment... Sorry daarvoor. Echter de volgende verhalen zullen iets korter zijn, omdat die vooral dagen gaan beslaan waarin ik zal werken voor me thesis! Dus no Worries!!

Ook zal ik eerst nog ff moeten uitvogelen hoe ik de foto's van me SD kaart op me laptop moet gaan zetten, er zit namelijk geen SD-kaartslot in me laptop... Maargoed. De volgende keer zullen er dus ook foto's meekomen haha.

Ik ga nu stoppen, en ga ff serie kijken denk ik. Vind het wel best zo, 2 uur een verhaal schrijven. Dus ook de spelling ga ik niet meer controleren. Kiek maar! Succes in Nederland.

En vooral: No Worries, Cheers Mate!