Donderdag 23 Maart

De trip is bijna ten einde. Vandaag zouden we weer terug gaan naar het Noorder eiland met de ferry. Dus voor de morgen stond er niets op het programma dan lekker uitgebreid ontbijten, en volop gebruik maken van de gratis wifi. Hier heb ik weer wat dingen gepland en voorbereid voor mijn volgende trip naar Melbourne, maar ook mijn laatste hand gelegd aan mijn Tattoo… En een goede artiest gevonden in Wellington. Ik wil het gewoon laten zetten in NZ ipv Australië omdat ik dit land veel meer respecteer. De ferry zelf was ouderwets genieten. 3,5uur lang in de bioscoopzaal zitten, met dit keer alleen geen film. Maar gelukkig kon ik een beetje stom lullen met Katja, waardoor de tijd vrij snel ging. Eenmaal weer terug in Wellington gaf wel weer een heel raar gevoel. Final destination na 24 dagen. Omdat we al eerder in hetzelfde hostel verbleven wisten we de gang van zaken waardoor het eerste pilsje vrij snel werd losgetrokken op de kamer. Na het laatste avondmaal werd het laatste feestje in gang gezet. Tequila shots waren niet ongebruikelijk bij iedereen die ging slapen. We zouden sommige mensen niet meer zien de volgende dag, dus afscheid moest genomen worden. Maar door al de shots ben ik uiteindelijk goed bezopen naar huis gegaan. Gelukkig kon ik het ook kruipen, want de bar was naast het hostel. Ik ben daardoor ook letterlijk naar bed gekropen…

Vrijdag 24 Maart

Uitslapen… De kater verwerken. Maar gelukkig was ik niet alleen. Er zouden nog wat mensen van de groep een extra dag blijven. We hebben dan ook vooral met elkaar opgetrokken die dag. Echter was het al half 12 wanneer we met zijn alle besloten om maar oldscool naar de McDonalds te gaan om daar te ontbijten. Deed me echt weer denken aan vroeger, de vakanties in Terschelling en Salou!

Na het ontbijt was het voor mij op zoek naar de tattoo shop. Ik zou vandaag de artiest ontmoeten die mijn tattoo zou gaan zetten. Ik ben bereid om wat meer te betalen en gewoon met elkaar een goed ontwerp te maken. Ik had al wat werk van hem gezien wat mij meer dan gerust stelde. Het bleek een heel open en vriendelijke kerel te zijn, jaartje of 30 schatte ik hem, maar niet bedekt met tattoos. Het ging hem meer om betekenissen achter de tattoos dan het zetten zelf. Samen hebben we gekeken naar mijn design, en hij vond het bijzonder dat er zo veel betekenissen achter zitten, en dat ik dat allemaal in 1 tattoo had weten te verwerken. Maar goed, ik denk er dan ook al 2 jaar over.

Tevreden ben ik dan ook de shop uitgelopen, om weer lekker een dutje te gaan doen met de rest van de groep. Moet er wel raar uit hebben gezien, 7 mensen in een 4 persoon kamer… Overal lagen mensen haha. Maar we hadden er allemaal vrede mee. Gek hoe je na 3 weken je je zo vertrouwd voelt met mensen om je heen.

Tegen 5 uur zijn ik en 5 dames opgestaan en hebben we een rondje door de stad gedaan om met souvenirs te jagen. Uiteindelijk hebben we niks gekocht, en zijn we op zoek gegaan naar een fatsoenlijk restaurant om te eten. Bleek nog niet zo gemakkelijk, en uiteindelijk zijn we beland bij een hotel.

Iedereen was wel echt helemaal kapot, en bijna iedereen had de volgende morgen een vroege vlucht, dus hebben we besloten om maar naar de hostelkamer te gaan en een filmpje kijken. Om de sfeer er maar een beetje in te houden hebben we the Hangover 2 gekeken….

Hierna was het wel echt tijd om afscheid te nemen. En dat doet gek genoeg pijn. We waren met de groep overgebleven waar ik het meeste mee had… Maar ik heb niet gehuild! Haha. De vrouwen daarentegen hielden het niet droog haha.

Zaterdag 25 Maart

Alleen Katja en Briana waren nog over deze morgen. Het hostel had gratis pannenkoeken als ontbijt, dus hebben we hier met zijn 3^e nog gebruik van gemaakt. Hier kwamen mijn kookskills toch wel weer van pas, omdat ik 6 pannenkoeken in 10 minuten moest maken. De keuken ging namelijk dicht. Maar het is me gelukt!

Nadat de dames alles hadden ingepakt, en waren uitgecheckt hebben we nog een poging tot een souvenir jacht gedaan. Hier heb ik wel wat gekocht… alleen niet voor mezelf. Me eigen souvenir heb ik even later gekocht. Om 12:30 moest ik bij de tattooshop zijn om eindelijk mijn souvenir te halen. Na 2 jaar denken en knokken is dit mijn ultieme cadeau op deze reis van mijn leven. Meer dan 10 jaar sparen, knokken, vallen en opstaan, tranen, lachen, alles voor deze laatste 3,5 week. Daar lig je dan. In de stoel, getekend voor het leven. Maar het maakte me zo blij. Pijn doet het. Zeker! Maar het is het meer dan waard. En gelukkig had ik Katja naast me om foto’s en filmpjes te maken van het feit dat ik daar pijn lag te lijden haha! Thankz!Na 2 uur in die stoel was het eindelijk klaar, en mijn hart was gevuld met blijdschap.

Eenmaal weer terug in het hostel heb ik mijn was gedaan en mijn blog bijgewerkt. En ondertussen kwamen mijn nieuwe kamergenoten binnengedruppeld waarmee ik nog een tijdje heb zitten praten. Omdat Nomads ook altijd gratis avondeten verschaft heb ik samen met hun nog een maaltijd gedaan. Gelukkig waren Briana, George en Robbie nog in de stad. Samen zijn we die avond nog een paar pilsjes wezen doen in de stad…. Er was namelijk een festival om de hoek… Een of ander Cubaans iets. Maar wel gezellig, overal eten en muziek. Uiteindelijk was het festival dan ook afgelopen, en zijn we weer in de bar geëindigd waar we eigenlijk altijd zaten wanneer we in Wellington waren. Hier heb ik afscheid genomen van de 3 Engelse, en ben ik met een verdrietig hart naar bed gegaan. Het einde komt nu toch wel echt heel dichtbij.

Zondag 26 maart

Raar om alleen op te staan. Er is niemand meer in het hostel. Gelukkig had ik niet zo heel veel tijd om hier over na te denken. Ik had de wekker namelijk om 9u gezet en om 10u moest ik eruit. Dus snel douche, en op naar beneden voor een pannenkoek. Om 5 voor 10 weer omhoog gesneld, de boel ingepakt om zo om 10u precies uit te checken. Omdat mijn vlucht pas om 5u ’s middags was had ik nog een mooie dag in Wellington. Omdat ik nog niet zo veel in de stad had gedaan was het tijd om maar eens wat cultureels te doen: Het Te Papa museum, waar eigenlijk de gehele geschiedenis van Nieuw-Zeeland tentoon gesteld werd. Maar ook alle natuur, en de oorlogen waarin ze hebben deelgenomen. Het hoogtepunt was wel het aardbevingshuis, waarin een aardbeving van 6.1 op de schaal van richter werd nagebootst. Op een goede 2^e plek kwam de reuzen octopus. De enige ter wereld die is tentoongesteld. Nu weet ik waar alle inspiratie vandaan komt qua zeemonsters. Het is echt een buitenaards wezen dat daar ligt. 5 meter groot…

Na 2 uur had ik nog lang niet alles gezien, maar ik zou om 12u samen met Sabine nog een rondje door de stad gaan doen om nog wat souvenirs te jagen. Maar niet voordat ik Jelle en Ids nog heb geprobeerd te bellen. Voor mij is de dag al half om, maar in Nederland begint hij nu pas. Gefeliciteerd broeders!

De souvenir jacht werd meer lekker rondlopen door de stad, en langs de haven. Vooral napraten over alle avonturen die we beleefd hadden, en dingen die we hebben meegemaakt. Was toch niet zo een heel goed idee. Want je beseft dan toch wel dat het over is. Is toch niet het beste gevoel.

Om 2uur was het tijd om de bus naar het vliegveld te pakken, waar ik zonder enige problemen alles heb ingecheckt en door de douane ben gekomen. Na mijn laatste broodje kaas in Nieuw-Zeeland had ik nog een uurtje over voordat het tijd was om te boarden. Een uurtje de ogen dicht doen, en alles nog eens rustig voorbij laten komen. Dit land voelt als thuis. Beter dan Nederland. Ik leef hier, heb geen zorgen, kom tot rust, de mensen zijn vriendelijk, alles is er schoon, mensen waarderen elkaar, niks is gehaast. Dit is de levensstijl die bij mij past. Niet al dat gehaast, de deadlines, het 9 tot 5 achter een bureau zitten…

Ik denk dat dit het meeste belangrijke is wat ik te weten ben gekomen over mezelf: Ik ben niet gemaakt om binnen te zitten achter een bureau, dingen te onderzoeken, dingen op te schrijven. Dat ben ik niet. Ik wil naar buiten, mensen dingen laten zien, verhalen vertellen, dingen doen met mijn handen, reizen, nieuwe mensen ontmoeten, de natuur in.

Ik weet dat het nu een vertekend beeld geeft. Net na een reis zoals dit. Maar moet ik het gevoel van geluk nu volledig negeren ? Moet ik kiezen voor een makkelijk vast patroon, leven zoals dat van je word verwacht en de rest van mijn leven ongelukkig in een kantoor zitten ? Ik heb de afgelopen jaren gestreden, vooral met mezelf. Op zoek naar wie ik ben. Ik heb me de laatste jaren gedragen en voorgedaan als diegene hoe mensen graag zien wie ik ben: een hard werkende en studerende student die alles op orde heeft. En iedereen heeft kunnen zien waar dat toe geleid heeft. Ik heb nooit de vinger op de zere plek kunnen leggen, waar mijn probleem zat, wie ik echt ben, en wat ik wil in mijn leven. Maar ik heb nu een idee. Deze gedachten brengt rust, geluk, blijdschap.

Maar weer terug naar mijn verhaal. Op het vliegveld dus: ik heb hier echt de tijd van mijn leven gehad, dit land voelt als thuis. Het zit echt diep in me hart, en onder me huid (letterlijk). Ik heb angsten overwonnen, pure adrenaline gevoeld, maximaal gechilld, magische dingen beleeft, de mooiste landschappen gezien, ik heb liefde gevoeld, verdriet gekend: dingen die ik de afgelopen 5 jaar heb weggestopt, ben tot het gaatje gegaan qua drank, mezelf nog nooit zo beroerd gevoeld, maar elke dag met de grootste glimlach opgestaan, en weer naar bed gegaan. Kortom: ik heb me levend gevoeld…

Wanneer we dan ook opstegen heb ik mezelf een belofte gemaakt. Ik verlaat dit land nu. Maar absoluut niet voorgoed. Ik kom terug.

De vlucht zelf was niet zo spannend. 3,5u lang een beetje op mijn gat gezeten en naar films gekeken. Eenmaal weer geland in Melbourne was het toch wel weer even spannend bij de douane. Kom ik het land in ja of nee…? Maar ook dit ging zonder problemen. Daarna was het weer wachten op de bagage… Maar hier had ik het toch wel even heet onder de voeten. Mijn backpack kwam maar niet… Uiteindelijk was het de laatste.. Pfoee…

Na een klein half uurtje met de bus was ik in het centrum, wat dan toch weer gelijk heel groot is in vergelijking met de steden in NZ. En ook de hitte… Niks voor mij… Op straat was het enorm druk. Owja de formule 1 race van Australië was vandaag hiero. Shit helemaal niet aan gedacht. Dus de zoektocht naar een hostel werd een tandje of 4 moeilijker. Gelukkig had ik na een anderhalf uur lopen, bellen en vragen nog een bed weten te bemachtigen. Lucky me. Ook al was het pas 10 uur in Melbourne, ik was kapot (het was voor mij namelijk 12u)… Tijd voor bed: dus letterlijk de tas neer gegooid in een hoek, kleren uit, en me bed in.

Maandag 27 Maart

Om 9u ging de wekker weer. Ik had heerlijk geslapen! Ik was dan ook lekker wakker voordat ik onder de douche stapte. Dit was het eerste hostel met echt een badkamer voor jezelf: een douche, wc, wasbak… apart. Echter was de keuken echt een ramp. Het was geïntegreerd met de receptie, klein, veel te weinig bestek, kopjes en borden. Het was dan ook de eerste keer tijdens mijn reis dat ik een half uur moest wachten op een bord haha.

Gelukkig stond er bij de receptie een rij van hier tot Tokyo zodat ik rustig mijn ontbijt naar binnen kon werken voordat ik uit kon checken.

De aankomende 3 nachten ga ik lekker Couch-surfen, bij Jonathan Garber. Die gast die ik heb ontmoet in Brisbane. Hij woont hier, dus ik heb ff plekje in zijn huis geregeld. Echter moest ik eerst naar zijn uni om daar de sleutel op te halen, en dan naar zijn huis. Ik moet zeggen dat dit behoorlijk zwaar was. Al me bagage meeslepen ( kleine 25 kilo) door de stad (7 km) door de bloedhitte (28 graden). Maar uiteindelijk had ik het gevonden. Een huis achter een winkel in de buurt Abbotsford. Het huis is gebouwd aan het einde van de 19^de eeuw, dus echt luxe is het niet. Het is een echt studentenhuis. Over bierflessen, niks is schoon… Maar het voelt goed om weer eens in een normaal huis te slapen, ipv een hostel. Na dat ik gesetteld was, heb ik opgezocht wat er in de buurt allemaal zit. Een treinstation, een supermarkt.. Al de basis dingen. Voor de rest heb vooral binnen rondgehangen omdat het buiten goed regende: ik heb een tour geboekt naar de Great Ocean Road, en ben ik begonnen aan Lord of the Rings, om te kijken of ik de benodigde plekken nu herken. En ja hoor, dat zijn er verbazingwekkend veel haha.

Aan het einde van de middag klaarde het op, waardoor ik eindelijk de kans had om eens een rondje door de stad te lopen. Echter dat was het plan… Maar op een of andere manier loopt dat bij mij toch altijd uit de hand. Ik zie altijd dingen die ik graag wil zien, of toch graag wil kijken wat er om de hoek is… Dus dat kleine rondje door de wijk om even wat boodschappen te doen pakte uit in een wandeling van een goede 3 uur naar het centrum en terug haha. Maar uiteindelijk had ik er zeker geen spijt van, en ik had me boodschappen! Het is weer terug naar het standaard backpackers voer. Pasta met erwten wortelen en knakworstjes.

Toen ik thuis kwam heb ik beide huisgenoten van Jonathan ontmoet. Even een snel praatje, en daar bleef het dan ook bij. Voor de rest heb ik Jonathan niet gezien vandaag. Hij had het druk op de uni… Rond een uur of 12 ben ik dan ook lekker in slaap gevallen op de bank.

Dinsdag 28 Maart

Zonder een wekker te zetten werd ik om 8u wakker. Ik heb nog een klein half uurtje op mijn telefoon gezeten, om voorrang te geven aan mijn huisgenoten, die vandaag weer aan het werk moesten. Maar tegen 10u was ik gedouchte en had ik het ontbijt achter de kiezen. Vandaag staat er niet zo veel op de planning. Wat betekend dat ik maar weer eens verstandig moet gaan doen: wat mailtjes voor school verstuurd (ik heb na een maand nog steeds geen feedback gehad op mijn verbeterede rapport), mijn blog bijgewerkt, foto’s uitgezocht, mijn cv aangepast, etc etc…

Het zijn van die dagen die ook opgevuld moeten worden haha. Echter aan het einde van de dag was ik er wel een beetje klaar mee, en heb ik nog een rondje gelopen door de wijk. Er bleek een stroompje op nog een 2km van het huis door de stad te lopen. En ik zou ik niet zijn als ik toch daar graag een kijkje zou willen nemen.

Eenmaal terug was het weer etenstijd, en heb dan ook voorgesteld om voor iedereen pasta te koken, waar ze allemaal tevreden mee waren. Is toch het minste wat ik kan doen om hen te bedanken voor de gastvrijheid

De rest van de avond hebben we ons lekker genesteld op de bank, en nog wat Lord of the Rings gekeken.

Woensdag 29 Maart

Vandaag dan toch maar eens me cv opgehelderd en doorgelicht. Ik wil toch graag een baan hebben zo meteen wanneer ik terug ben in Nederland om het geld weer een beetje terug te verdienen. En hier heb ik daar mooi de gelegenheid voor. Ik ben heerlijk alleen in het huis, want de rest is of werken, of naar de uni. In een hostel gaat dat toch allemaal een stuk moeizamer. Wanneer ik daar mee klaar was heb ik nog Lord of the Rings afgekeken, voordat ik mij naar het Melbourne Museum heb begeven. Echter was ik een beetje veel te laat. Ik kwam er om 3 uur aan, en het museum zou om 5u sluiten. Normaal gesproken blijf ik nooit zo lang hangen, maar hier kwam ik echt tijd tekort. Ik heb in die 2 uurtjes denk ik 20% van het hele museum gezien. Alleen het stukje over het begin van het leven in Australië, het geologische gedeelte, en de insecten. That’s it.

Wanneer ik eruit werd gekickt heb ik voor het museum nog even wifi meepakt, om zo de tijd een beetje te doden voordat ik naar de Victoria Night Market zou gaan. Aldus Jonathan zou dit een van de hoogtepunten van Melbourne zijn. Dus ik was vol verwachting. Helaas bleek het niet zo heel speciaal te zijn. Het was eigenlijk maar heel klein, omdat dit de laatste markt zou zijn deze zomer. Dus een deel van de markt was afgesloten. Daar waar wel iets verkocht werd, ging het vooral om eten. Overal kon je bbq worstjes, pasta, kebab etc krijgen. Niet veel bijzonders om eerlijk te zijn. Dus na een klein uurtje had ik het hier ook wel weer gezien. Op de weg terug heb ik dan ook de toeristische route genomen. Zo kwam ik onder meer langs de Gaol. De oude gevangenis waar nationale held Ned Kelly is veroordeeld en omgebracht.

Eenmaal terug heb ik nog wat noodles gemaakt, en ben ik eigenlijk met mijn telefoon is slaap gevallen. De volgende morgen was het namelijk weer vroeg dag.

Donderdag 30 Maart

Tsjaa en dan gaat je wekker af om kwart over 5 in de morgen. Snel onder de douche, wat ontbijt naar binnen werken, en op naar het centrum. Een klein uurtje wandelen later was ik bij St. Paul’s Cathedral. Hier werd ik om 7u opgehaald voor een dag trip over de Great Ocean Road… Uiteindelijk zat de hele bus vol met chinezen, japanners, en welgeteld 1 Nederlander! Prima kerel uit Drunen. Dus het slappe ouwehoeren was wel een vaste activiteit die dag. Toen we net de stad uit waren kwamen we langs de Vegamite fabriek. De hel voor sommige mensen, waar andere erbij zweren. Maar de geur was inderdaad onmiskenbaar!

De eerste stop was het begin van de weg, waar een monument was gebouwd. Het is eigenlijk een 258km lang oorlogsmonument, gebouwd door 3000 soldaten die terug kwamen van de eerste wereld oorlog. Maar dat maakt de uitzichten er niet minder om. Het is een prachtige slingerende weg in de bergwanden langs de oceaan. En het wordt helemaal indrukwekkend wanneer je beseft dat ze dit allemaal met de hand hebben uitgegraven. Dynamiet konden ze namelijk niet gebruiken in dit zachte materiaal.

De tweede stop was een kampeerplaats waar je vogels (papegaaien, ja die vliegen hier gewoon rond in het wild) kon voeren, en koala’s kon spotten. Nu is dit voor de toeristen die net aankomen natuurlijk het einde. Al moet ik eerlijk bekennen (tot mijn grote spijt) dat dit voor mij nu een beetje normaal is geworden. Ik denk dat het dadelijk voor mij weer bijzonder is als ik een eekhoorn zie rondlopen in een bos.

De ritten tussen de stops waren zeker geen straf. Heerlijk naar buiten kijkende over de enorme golven die tegen de bergwanden kapot spatte. De volgende stop was de plek waar we lunch zouden hebben. De gids had ons van te voren al aangeraden, om de pizza te nemen en deze op het strand op te eten. Helaas begon het kei hard te regenen om het moment dat we er aankwamen. Dus hebben we lekker binnen gezeten. Na de lunch werd het natuurlijk weer net droog. Dat kwam aan de andere kant ook mooi uit, want er stond een wandeling gepland door een stukje regenwoud. Hier hebben we de ener grootste bomensoort gezien: De Tasmanische Oak, en vleesetende slakken gespot. Maar uiteindelijk kwamen we voor de 12 apostelen. De trekpleister van de Great Ocean Road. Echter zijn er geen 12 pilaren ofzo. De naam 12 apostelen is gewoon een bedenksel om het een mooie en interessante naam te geven. Verder niets. Maar dat maakte het uitzicht er niet minder om. Ik denk dat we hier een uur hebben doorgebracht om vooral slap te lullen, maar ook te genieten van het uitzicht. Jammer dat er niets is waardoor je het allemaal in perspectief te plaatsen. Maar het is echt enorm. Hierna zijn we doorgereden naar de Gorge die ernaast lag. Een soort van geheime kleine baai omgeven door een enorme rotswand. De nauwe doorgang naar de oceaan, en de enorme golven maakte het echt een wonderbaarlijk schouwspel. De kracht van de natuur is enorm. Helaas was dit ook weer het laatste wat we zouden zien op deze tour. Dus werd de reis weer ingezet richting Melbourne, waar een kleine 2,5u later weer aankwamen. Hier heb ik nog even snel ingecheckt in het hostel, en heb ik nog maar even een avondmaaltijd gehaald bij de Mac.

Vrijdag 31 Maart

Gelukkig had ik deze morgen niet zo een haast, ik werd namelijk pas om 10:40u opgepikt voor me 2 dagen durende trip naar Phillip Island. Alleen bleek ik de enige te zijn die de 2 daagse tour zou doen. De rest van de bus had allemaal een dagtrip geboekt. Maar niet getreurd, dan hoef ik ook met niemand rekening te houden was mijn gedachte. De eerste stop was de Moonlite Sactuary. Hier hielden ze inheemse Australische diersoorten die aan moesten sterken. Dus samen met de gids hebben we een rondje gemaakt langs Wombats, Koala’s, Wallaby’s, Kangoeroes, verschillende vogels, en reptielen. Hierna was het nog een uurtje rijden naar Phillip Island zelf, waar ik dus als enige werd gedropt bij het hostel. Het vrouwtje achter de receptie was echter heel vriendelijk, en liet me bij het inchecken gelijk al zien wat ik allemaal in de buurt kon doen; verschillende wandelingen, een chocoladefabriek, waar ik de bus naar het dorp kon nemen etc. Het volgende wat ik opmerkte was dat er gewoon niemand in het hostel was. Ja 1 andere backpacker had intrek genomen in een bed op mijn kamer. Maar zelf was ze er niet. Met het hostel was echter helemaal niets mis. Heel schoon, alles nieuw…

Die middag heb ik een wandeling gemaakt van 20km naar een bepaalde rotsformatie aan de rand van het eiland. Alleen de eerste 8 km waren niet zo spannend, langs een weg, en lang huizen. Maar uiteindelijk draaide het pad dan ook de duinen in. Het voelde stiekem wel een beetje als thuis… De wind, de kou… toch maar weer een beetje klimatiseren voordat ik dadelijk thuis kom. Maar wanneer er een wallaby je pad doorkruist, besef je toch dat je in Australië zit. Na een klim over het hoogste punt van het eiland (122m) boven zeeniveau kwam ik dan eindelijk aan bij de Pinnacles. Hier heb ik lekker even gezeten, en gezien hoe 5 a 6 meter hoge golven de pilaren proberen af te breken. De terugweg was een lange strandwandeling waar ik in totaal denk ik 3 mensen en 2 honden ben tegengekomen. Een mooie plek om toch eens na te denken over de afgelopen paar maanden, over alles wat ik heb meegemaakt, en gezien. Lekker uitwaaien.

Al met al duurde het toch een goede 5 uur voordat ik weer terug was in het hostel. Hier snel wat noodles gemaakt, en nog wat geïnternet voordat ik heerlijk in slaap viel.

Zaterdag 1 April

Ik zou vandaag pas rond half 3 worden opgepikt om de rest van het eiland te gaan verkennen. Dus na een lekker rustig ontbijtje heb ik besloten om nog een andere wandeling te maken naar Churchill Island. Dit was alleen niet zo heel erg bijzonder. Dus dan maar op naar het vaste land, om te zien of daar wat te beleven viel. Nu wilde het toeval dat om 12u er pelikanen werden gevoerd die daar in het wild verbleven. Dat betekende nog een kleine 10 minuten wachten. Alleen het enige probleem was, er waren geen pelikanen haha, dus ook geen voeder-show. Het blijven wilde dieren, dus onvoorspelbaar. Er was hier ook een kleine wandeling langs de kust, dus die heb ik dan ook gedaan. Toen ik weer terugkwam na de wandeling, waren er wel pelikanen, dus ik heb ze toch nog gezien haha!

Na mijn lunch werd ik weer opgepikt voor de rest van mijn tour. Eerst zijn we naar een oude boerderij gegaan die nog helemaal in zijn oude staat is. Hier mochten we vrij rondlopen om alles te bekijken. Ook hebben we nog een demonstratie bijgewoond van schapen drijven, en schapen scheren. Toch altijd wel leuk om te zien. Voor de rest was de boerderij wel echt bijzonder. Je kreeg echt het gevoel dat je terug in de tijd was.

Vervolgens zijn we nog naar een Koala sanctuary geweest waar we door de “achtertuin” hebben gelopen, en een stuk of 6 koala’s gespot hebben. Nu heb ik eerlijk gezegd mijn portie koala’s in Australië wel gehad….

De volgende stop was het andere uiterste van het eiland. De Nobbies: een rotsformatie in de zee waar pinguïns en zeeleeuwen leefde. Maar het stond vooral bekend om zijn ruige rotswand waar de golven spectaculair uit elkaar barstte. Vooral de “blowhole” was geinig om te zien. Wanneer hier een golf inkwam, werd het water door de druk als een fontein eruit gespoten. Op de weg terug naar het bezoekerscentrum zag ik in mijn ooghoek iets bewegen. Er zat een kleine pinguïn verscholen onder het verhoogde pad. Tijd voor een foto , want wanneer de zon bijna onder was, mocht je geen foto’s meer maken van de pinguïn. Dit vanwege hun tere oogjes, die niet tegen de flits kunnen.

Het laatste die dag, was eigenlijk de reden waarom ik deze trip het geboekt: De pinguïn parade. Op Phillip Island leeft namelijk een kolonie van 32000 pinguïns. Die in grootte getalen in de schemer aan land komen, na hun dag vissen in de zee. In de duinen hebben vrijwilligers een hele boel kleine houten kistjes geplaatst die de pinguïns als hun huis zien. Daarnaast hebben ze ook 3 tribunes gemaakt, en een “boardwalk” erna toe. Na een klein half uurtje weer, wind en regen te hebben doorstaan, kwam daar toch de eerste pinguïn het strand op. Heel even en heel snel kwam hij een kijkje nemen om te zien of de kust veilig was. Maar al snel had hij besloten dat het nog niet donker genoeg was, en draaide hij zich om, en rende terug de zee in. Een 30 tal seconde later, deed hij hetzelfde… Dit ritueel herhaalde zich zo een 3 keer, voordat hij wat langer op het strand bleef wachten. Nu kwamen er ook een stuk of 6 andere pinguïns bij, en samen rende ze over het strand de duinen in naar hun huisjes. In het volgende half uur, kwamen er steeds kleine groepjes het strand op. Waar in totaal zo een kleine 200 pinguïns die avond de zee uitkwamen. De rest van de kolonie kwamen op andere plekken aan wal. Wanneer we weer terugliepen naar het bezoekerscentrum over de boardwalk, kwamen de pinguïns letterlijk onder je door, op hun weg naar huis. Zo cute, om ze te zien waggelen en elkaar te zien begroetten!

Helaas kwam ook aan dit weer een eind, waarna we nog een 2,5 uur naar Melbourne moesten rijden. De tijd heb ik dan ook vooral opgevuld met het praten met de Amerikaan die naast me zat, met als onderwerp (hoe kan het ook anders) Trump.

Tegen een uur of half 1 waren we weer terug in de stad, waar ik in het centrum werd gedropt. Omdat ik vannacht nog een nachtje bij Jonathan zou blijven, had nog een kleine wandeling van een uurtje te gaan voordat ik mijn bed/bank kon begroette. Echter toen ik aankwam was het hele huis leeg. Ze hadden namelijk een huisweekendje, en waren daardoor met zijn alle kamperen. Maar op zich was dit niet verkeerd. Ik was kapot, dus had ook niet meer echt de behoefte om te praten. Het enige wat ik wilde was mijn kussen knuffelen!

Zondag 2 April.

Toen ik op mijn mobiel keek, schrok ik wel even. Het was pas 8uur. Had ik dan echt maar 6 uurtjes geslapen, terwijl ik zo moe was ? Maar toen besefte ik dat afgelopen nacht de klok hier een uurtje werd teruggedraaid. Hier ging het “daylight saving time” systeem in. Dus kwam ik toch nog op 7u slaap! Na de uitgebreide douche en ontbijt, heb ik ’s morgens mijn mail en mijn blog bijgewerkt. Ook ben ik nog even wezen pinnen, om zo mijn OV hier op te laden. Helaas is de bank hier niet echt om de hoek. Welgeteld 2.2 km lopen naar de dichtstbijzijnde bank. Maar ach, dan heb ik mijn ochtendwandeling ook weer gemaakt toch ?

Tegen een uur of 1 kwam Jonathan weer thuis, en heb ik nog even kort met hem gesproken over zijn en mijn trip. Helaas moest hij weer snel weg: hij moest weer aan het werk. Voor mij toch weer een bevestiging dat je altijd met werk bezig bent, wanneer je onderzoek doet. Ik had al twijfels of ik dit wel echt wilde, maar na deze trip weet ik zeker dat dit niks voor mij is. Altijd maar achter je PC zitten, en dingen uittyppen. Ik vind eerlijk gezegd het schrijven van mijn blog/dagboek al een ramp…

Halverwege de middag heb ik het huis verlaten, om weer terug te gaan naar het hostel in het centrum. De laatste 2 dagen wil ik de stad zelf toch verkennen en beleven, wat moeilijk gaat wanneer je er een stukje vandaan woont. Ik had besloten om maar weer even sportief te doen, en met al me bagage dwars door de stad te lopen. Achteraf had ik natuurlijk weer spijt. Maar ik had de calorieën weer verbrand voor die dag. Ik had immers toch nog niks gedaan. Eenmaal aangekomen bij het hostel bleek de receptie pauze te hebben, waardoor ik een uur moest wachten…. Daar sta je dan, met je goede gedrag… Maar gelukkig was er gratis wifi op straat, dus vloog dat uur ook weer voorbij.

Eenmaal ingecheckt en een bed bemachtigd raakte ik aan de praat met een van me kamergenoten. Een jongen uit Frankrijk die hier nu een maand was. Echter deed hij niet zo veel dan rondhangen in het hostel. Jammer denk ik dan, er is hier genoeg te doen, ook al ga je maar voor een wandeling door de stad. Maar achteraf bleek dit wel goed van pas te komen.

Die avond was het eigenlijk te laat om nog iets te doen, het was al een geruime tijd donker, waardoor het niet meer de moeite waard was iets te ondernemen. Vandaar dat ik maar avondeten ben gaan halen bij de super, en dit in een parkje heb opgegeten: Een zak Doritos, een muffin, en een stuk watermeloen. Ik had het park uitgekozen om het feit dat er wifi was, zodat ik een beetje kon whatsappen met iedereen. Echter kwam ook hier het feit dat alles je probeert te vermoorden in Australië weer naar boven. Halverwege mijn maaltijd sprong de sproeier achter mij aan, direct op mij gericht… Het was al aardig koud die avond (graadje of 9) en nu was ik ook nog doorweekt. Fijn…..

Dus maar weer op naar het hostel om hier nog maar even wifi te trekken, en natuurlijk Ajax-Feyenoord te volgen. Tijdens de rust had ik het wel gezien, en was het tijd voor bed!

Maandag 3 April

Tijd om de stad zelf eens te gaan ontdekken, dat werd wel eens tijd dacht ik zo, na hier een week te zijn geweest. En wat is een betere manier om een eerste indruk te krijgen van een stad, door een gratis walking-tour te doen. Uiteindelijk waren er denk ik een stuk of 50 man die op kwamen dagen die ochtend, dus het was een behoorlijke groep. Maar met dit keer een behoorlijk aantal Nederlanders. Ik moet zeggen dat ik me een beetje van de domme gehouden heb, en geen contact heb gezocht. Vond het wel ff fijn zo… Nederlanders zie ik over een paar dagen al weer genoeg, laat mij nog maar even in het buitenland wanen.

De tour zelf duurde een kleine 3 uur langs de highlights van de stad: De bibliotheek, de Goal, de Italiaanse wijk, een aantal parken, het parlementsgebouw, de opera, het cafe met het eerste koffieapparaat in Australië, Chinatown, winkelcentrums, shopping laneways, food-alleys, de beroemde graffiti steeg, Federation Square, st. Paul Cathedral, Flinders street station, en de Yarra River. De laatste stop heb ik niet meer meegepakt, net zoals 20 andere trouwens. Daarvoor moesten we nog een kilometer lopen, uit de richting van mijn hostel. Echter de Eureka toren, waar we heen zouden gaan, kon ik vanaf Federation Square ook al zien. Een ding wat ik wel over het hoofd had gezien die morgen, was het weerbericht. Het was inmiddels rond een uur of 1, en het was aardig opgewarmd. Dus ik ben helemaal terug gelopen naar mijn hostel om mijn vest te dumpen en mijn zonnebril te halen! Omdat het zo een mooi weer was, vond ik het tijd om naar Brighton te gaan. Ik wilde graag de beroemde “beach-houses” zien, waar iedere backpacker die in Melbourne geweest is, mee op de foto is gegaan. Ik ben daarom ook vanaf Flinders street met de metro in een half uurtje naar Brighton gereisd, waar ik een prachtig uitzicht had over de baai, en de skyline van Melbourne. Een kleine 2 km verder aan het strand wemelde het van de mensen. Dus ik had het idee dat ik daar naartoe moest. En ja hoor, een grote horde met backpackers die in een rijtje stonden te wachten om op de foto te mogen met het strandhuis. En natuurlijk kon ik dat ook niet aan mij voorbij laten gaan!

Eenmaal weer terug in de stad heb ik in het hostel mijn tas eens goed doorgespit, en een boel dingen weggeven en weggegooid die ik toch niet meer nodig heb. Meer ruimte voor souvenirs! Raar om te bedenken dat ik morgen in het vliegtuig stap richting huis. De gedachte, en vooral ook het benauwde gevoel dat het over is begint me nu toch te bekruipen. Met de Franse backpacker heb ik ook nog een deal gemaakt: Ik zou namelijk om 10u moeten uitchecken, en pas om 6u worden opgehaald om naar het vliegveld te gaan. Normaal gesproken heb je in ieder hostel een bagageruimte waar je je spullen kunt dumpen voor de dag. Echter hier niet. Hier moest je 6 dollar betalen voor 8uur. Omdat ik de Franse backpacker mijn wandelschoenen cadeau had gedaan, vroeg ik hem of hij niet morgen om half 6 in de kamer wilde zijn, en de deur voor mij te openen. Zo kon ik mijn spullen in de kamer laten.

Die avond heb ik nog een rondje gelopen door de stad, met als doel: De Rod Laver Arena in Melbourne Park. Het stadion bekend van de Australian open. Het was een prima wandeling langs de Yarra River, met de skyline van Melbourne naast je. Echter was de arena zelf niet zo spannend. Ze waren het namelijk aan het verbouwen, waardoor je niet zo veel kon zien. Maar ach, ik kan weer zeggen dat ik er geweest ben! Erna heb ik maar weer snel wat eten gehaald in de super: Een zak Doritos en een stokbrood. Koken heeft niet zo veel zin in het hostel. Er zijn 2 fornuizen voor 120 man. En om nou een McDonalds te doen, had ik ook niet zo veel trek in. En ook helemaal geen tijd voor trouwens, want ik zou die avond samen met Jonathan nog een biertje doen als afsluiter. Om 9u hadden we afgesproken bij een of ander hotel tussen de uni en mijn hostel. Ik heb hier ook het meest rare bedrag betaald voor een pilsje: 11,10 dollar. Maar dat is echt een ding wat ik niet ga missen hier. De prijs van de alcohol. Voor die prijs kan ik onderhand een 12-pack Heineken kopen. Maar eerlijk gezegd kijk ik nu niet meer raar op van deze prijzen. Je raakt er aan gewend. En tsja, je leeft maar een keer.

Eenmaal weer terug in het hostel heb ik nog wat wifi getrokken, toen plots het brandalarm afging. Maar niemand nam echt actie. Iedereen keek elkaar aan zo van… Oke, moeten we iets doen ? Niemand is in paniek, er komt ook niemand van het personeel zeggen dat we naar buiten moeten niks. Na een kleine 5 minuten hield het dan ook weer op. Ons in verbazing achterlatende. Echter na 2 minuten stond in een keer de gang blank… Misschien dat dit het veroorzaakt heeft ? Raar hostel…

De nacht heb ik weinig geslapen, alle herinneringen, hoogte- en dieptepunten van de afgelopen maanden kwamen voorbij in mijn hoofd. Maar uiteindelijk kom je toch op het feit dat je een hoop geleerd hebt. Deze ervaring is meer waard dan elk banksaldo dan ook. Ik weet nu wat belangrijk is.

Dinsdag 4 April

De dag van vertrek. Maar niet voordat ik die ochtend uitgebreid heb ontbeten (havermout zoals iedere ochtend de laatste 6 maanden), en heb uitgecheckt. Ik besloot voordat ik souvenirs ging jagen eerst opnieuw het rondje te lopen dat ik gisteren had gemaakt met de free-walking tour. Nu had ik immers meer tijd om overal bij stil te staan, en overal goede foto’s van te maken, zonder dat er tig mensen in de weg liepen. Daarna was het tijd om met de gratis tram die door het centrum van Melbourne rijd naar de Queen Victoria Market te gaan. Deze was, in tegenstelling tot de night market, een stuk aantrekkelijker en vooral ook groter. Zie het als een soort van vrije markt, eigenlijk overal standjes met mensen die troep verkopen haha. Maar dit was natuurlijk wel de uitgelezen kans om wat souvenirs te kopen voor familie en vrienden, waar ik dan ook goed geslaagd in ben. Echter heb ik niets voor mezelf gevonden, wat ik nog wel jammer vind. Maar ach, de herinneringen zijn sowieso meer waard!

Ik was er gisteren achter gekomen dat Autmn (een Candese die ook op tour door Nieuw-Zeeland zat) in Melbourne was aangekomen. Een mooie kans om elkaar weer te ontmoeten, en de middag samen door te brengen. Rond een uur of 2 ontmoette ik haar dan ook in een Pie-shop (hoe kan het ook anders). Het geeft een vertrouwd gevoel om haar weer terug te zien, en het laat ook zien dat de wereld maar klein is. Als je wil kun je elkaar overal ontmoeten; zolang je maar de ballen hebt om uit je kleine vertrouwde wereldje te komen van huis, werk, en vrienden.

Omdat ze nog niks van de stad had gezien, raadde ik haar aan om de tour te doen die ik gisteren gedaan had. Maar ze vond het leuker om het rondje samen met mij te lopen, en dat ik dan een beetje zou vertellen over wat er te zien was, en wat mijn ervaringen tot nu toe waren. Mij meer dan prima! Niks liever. Dus ik heb de hele middag opnieuw het rondje gelopen. Lekker een beetje slap lullen over van alles en nog wat.

Om half 6 was het dan ook echt tijd om naar mijn hostel te gaan, om hier mijn tas te herpakken met de souvenirs. Gelukkig had de Franse backpacker zich aan zijn afspraak gehouden waardoor ik bij mijn spullen kon. Helaas kon niet hetzelfde worden gezegd over de shuttle naar het vliegveld. Ze waren een 3 kwartier te laat. Met als excuus: Jaa het verkeer… Maar ach, ik zou pas om half 10 vliegen, dus ik had geruim de tijd. Ik had er al een beetje rekening mee gehouden dat zoiets zou gebeuren, dus niet getreurd. Op het vliegveld werd ik er weer natuurlijk uitgepikt bij de douane voor een drugscontrole, maar voor de rest verliep alles vlekkeloos, nog even snel een Burgerking naar binnen werken, en op naar de gate. In het vliegtuig bleek ik aan het raam te zitten (wat op zich niet veel beter was, want het was toch pikkedonker), maar wat nog beter was, de middelste stoel was leeg! Dus we hadden meer ruimte. Ik heb de 13,5u durende vlucht eigenlijk doorgebracht met het kijken van films en series… Van slapen komt bij mij toch niks wanneer ik rechtop moet zitten. Maar een prima vlucht!

Woensdag 5 April

Om 5:15u lokale tijd landde we op het vliegveld van Dubai, waar ik weer vlekkeloos door de douane ben gekomen. Ik moet zeggen dat het nu wel een beetje routine aan het worden is. En ook de stress die ik voorheen altijd had, nu min of meer verdwenen is. Het is bijna net zo makkelijk als het reizen met de bus in Nederland haha. Ik moest een kleine 2,5u wachten op mijn volgende vlucht. Deze tijd heb ik dan ook besteed aan het bijwerken van mijn blog, en alle foto’s van Melbourne op de laptop gezet. Nu hoef ik dat straks thuis allemaal weer niet te doen. De vlucht zelf was een grote ramp. Het duurde echt veel te lang… Maar met een paar filmpjes was het op zich wel uit te houden.

Eenmaal geland voelde het meteen raar, en koud vooral! De eerste hindernis was ook gelijk de paspoort controle. Jezus wat een rij stond er… Der is echt iets mis met dit land. Na een half uur wachten kon ik dan ook eindelijk mijn tas halen, en door de douane heen.

En daar stonden ze dan hoor, ons mam, ons pap en Ids. De ontmoeting was wel weer fijn. Vooral ook de koffie bij de Starbucks na afloop! Onderweg naar huis was het dan ook weer gewoon lullen alsof ik nooit ben weggeweest. Het is echt voorbij gevlogen. Thuis was daar dan ook de ontmoeting met Jikke. Nog altijd even dik, druk en harig haha! Jelle stond al te wachten in de keuken. Mijn maat! Nadat ik alles in de hoek van de keuken had gegooid was het tijd voor de taart en de souvenirs en cadeautjes… Waar ze allen heel blij mee waren uiteraard!

Vanaf nu begon het gewone leven weer…. Net zoals een half jaar geleden. Maar dan met een backpack aan ervaringen rijker!