Vrijdag 17 Februari

Om half 8 ging mijn wekker weer. Ik zou die ochtend voor ontbijt zorgen voordat Felix en ik samen naar Cairns zouden vliegen. Echter toen ik eenmaal in de keuken aankwam vertelde Felix me dat de vlucht gecanceld was…. Oke ?? Grapje zeker. Maar nee!

Na een half uur met de vluchtmaatschappij te hebben gebeld hadden ze een andere vlucht voor me… Ik zou via Alice Springs naar Cairns vliegen. Mij allemaal prima. Ik was allang blij dat ik vandaag nog in Cairns zou aankomen.

Echter een taxirit naar het vliegveld later bleek dat de transfer voor de vlucht nog niet was doorgekomen. Dat betekende een 2 uur wachten… Gelukkig waren we 4,5u te vroeg waardoor we alle tijd hadden. Uiteindelijk waren de gegevens overgezet, maar moesten we nog wachten totdat onze tickets “ge-issued” waren. Geen idee wat dat betekend, maar tegen de tijd dat alles was overgezet hadden we al met onze voeten in het zand van Cairns kunnen staan.

Erna ging alles eigenlijk vrij vlekkeloos, door de douane, nog even wifi getrokken bij de Burger King (hier Hungy Jacks) en wat aan me thesis en blog gewerkt. Daarna mochten we eindelijk het vliegtuig in. Wel jammer dat ik helemaal achterin zat, wat betekend dat ik niks van niemand kon verstaan… de motoren zaten namelijk direct langs me oor. Dan duurt een vlucht van 2,5u wel erg lang. Eenmaal in Alice Springs aangekomen was het weer tijd voor de klap. Jezus wat een hitte. Zonder gijn, ik dacht echt dat ik levend verbrandde hier. Gelukkig hoefde we maar een klein half uurtje te wachten om met (hetzelfde!) vliegtuig naar Cairns te vliegen. Deze keer zat ik helemaal voorin, wat echt een wereld van verschil maakte. Lekker 2,5u een boekje kunnen lezen. Uiteindelijk landde we in Cairns, waar ik mijn gratis Airport-shuttle gebeld heb. Ze zouden me vanuit het hostel binnen 20 minuten komen halen. Het hostel was op het eerste gezicht prima! Het bestaat uit meerdere gebouwen en overkappingen waardoor alles eigenlijk buiten plaatsvind. Maar dat kan hier ook prima met een gemiddelde temperatuur in de winter van 22 graden.

‘S avonds heb ik nog even wifi getrokken bij de receptie, en ben ik naar bed gegaan.

Zaterdag 18 Februari

Ik had nog geen ontbijt weten te scoren, dus was de planning om eerst maar eens naar de super te gaan. Bij de receptie vertelde ze me echter dat dit een kleine 2,2 km lopen was…. Gek, ik dacht echt dat dit hostel midden in het Centrum was… (dat was het uiteindelijk ook, maar niet in het CBD). Na een barre tocht had ik uiteindelijk mijn boodschappen. Het was dan wel 10u ‘s morgens, maar de temperatuur was al opgelopen naar een kleine 30 graden. Ik droop letterlijk van het zweet. Dus voordat ik aan mijn ontbijt kon eerst maar douche.

Ooowja misschien wel leuk: mijn ontbijt bestaat elke dag uit havermout en thee, de lunch is of: Cup a soup met wat boterhammen of noodles, waar mijn diner bestaat uit pasta, tomaat, erwten en vis… Niet te kachelen, maar je moet toch wat eten als een arme backpacker haha.

Na mijn ontbijt had ik afgesproken met Felix om de stad een beetje te gaan verkennen, maar nadat we elkaar uiteindelijk gevonden hadden vonden we het beide veel te heet om iets te doen. Oplossing: er is een zwembad langs het strand. Dit omdat er niet in de zee gezwommen kan worden. Ze zijn te bang voor Krokodillen, haaien, en vooral je Blackbox-Jellyfish. Dus dit zwembad/lagoon is een prima alternatief. In het park ernaast was ook een bandje aan het spelen, dus we hebben onze middag gevuld met heerlijk niks doen. Rond een uur of 5 zijn we langs de haven gelopen om te kijken of we nog ergens goedkoop seafood konden scoren. Uiteindelijk was er een restaurant aan de haven met een prachtig uitzicht over de monding van de rivier, die “happy Oyster hour” oftewel 1 oester voor een dollar. Dus die hebben we gelijk ook 20 besteld met een pilsje en een wijntje om de boel weg te spoelen. Vervolgens ben ik langs de boulevard snel op en neer gelopen om even iets te eten in het hostel, waarna we elkaar weer zouden ontmoeten om te gaan kijken bij de night-markets. Was eigenlijk niks bijzonders, een boel toeristische meuk bij elkaar. Dus na 5 minuten hadden we het wel gezien. Om de avond toch nog een beetje kleur te geven hebben we bij een lokale drankwinkel ieder nog wat pilsjes gekocht en opgedronken bij de boulevard. Het mooie was dat tijdens ons laatste pilsje er een beveiliger langskwam die ons wees op het feit dat drinken in het openbaar verboden is in Queensland, en dat er over 4 minuten 2 politieagenten voorbij zouden komen die ons een boete zouden kunnen geven van 700 dollar… Wat wel raar was want iedereen zat hier aan de alcohol. Maar goed, wij ons laatste pilsje achterover geslagen, en ons gelukkig geprezen met het feit dat er ook nog goede mensen op deze wereld zijn!

Zondag 19 Februari

Vandaag zou er opnieuw een droom voor mij gaan uitkomen. Namelijk: het Great Barrier Reef. Ik werd ‘s morgens om 7u naar de haven gebracht, waardoor ik mij moest aanmelden voor de boottocht. Het bleek een grote Catamaran te zijn, waar we uiteindelijk met 85 man op zaten. Op het eerste gezicht lijkt dit druk, maar dit viel uiteindelijk wel mee. Na de koffie en het benodigde papierwerk vertrokken we dan richting het rif, waar we een 2 uurtjes later zouden aankomen. Echter was dit geen straf, om lekker in de zon naar het uitzicht te kijken.

Eenmaal aangekomen was het een kwallen pak aan, snorkel op, en gaan… Mijn eerste gevoelens waren echter wel heel gemixt…. Wauuuuw ik ben op het rif… Maar daarnaast ook: Jezus wat is het er slecht aan toe… Ik had de verhalen gehoord (en gestudeerd) hoe slecht het er aan toe was. Maar nu zag ik het met eigen ogen. De helft was verbleekt door de slechte waterkwaliteit… En de voorspellingen zijn dat over een x aantal jaar het totaal verdwenen is. Dus ik prijs me wel gelukkig dat ik het nog gezien heb. Het koraal dat er nog is, is prachtig, veel kleuren, soorten koraal, en vissen. Na een uurtje dit schouwspel te hebben aanschouwd was het tijd voor de lunch. Meer dan prima!! Na de lunch was het tijd om te verkassen naar een andere locatie om een ander stuk van het rif te bekijken. Hier was er ook tijd voor een boottocht met een glazen bodem zodat we wat meer konden leren over wat we zagen.

Er was eigenlijk geen tijd meer daarna om nog een duik te nemen, maar omdat de helft van de groep die de boottocht niet gedaan had toch nog in het water lag, besloot ik mijzelf ook maar van de domme te houden, en gewoon het water in te gaan. Een van de beste beslissingen tot nu toe: ik heb gewoon een pijlstaartrog(je) en een schildpad gespot. Echt een magische gevoel…

Op de terugweg kwam ik erachter dat ik een voucher had van 20 dollar om te spenderen aan de bar… Nou ja en als ze dan toch pils verkopen….

Eenmaal terug in de haven heb ik nog een verfrissende duik in het zwembad genomen, en genoten van de ondergaande zon. Omdat er ook in het park/boulevard ook wifi is, heb ik hier te lang doorgebracht als een echte zwerver, op blote voeten, zwembroekie, lekker languit om de rand van de boulevard gelegen. Mensen zullen wel gedacht hebben… Maar kan mij het schelen. Ik was op dat moment gelukkig…. Als een echte backpacker!

Maandag 20 Februari

Vandaag eens een dagje ingepland om Cairns zelf te ontdekken, dus tijdens het ontbijt eens gekeken wat ik allemaal kon gaan bezichtigen. Ik had wel interesse om eens een mooie wandeling door de botanische tuinen te gaan maken. Er zou namelijk een prachtig uitzichtpunt op de route zijn over de gehele baai en mangrove waarin Cairns lag.

Ik had me al een beetje voorbereid op de hitte van die dag: een sportbroekje en een sportshirt aan, veel zonnebrand op, 2 liter water mee, en gaan.

De tocht erna toe was zelf echt behoorlijk saai, langs een van de toegangswagen van Cairns.. Dus niet zo bar veel aan, maar eenmaal aangekomen was alles heerlijk en mooi groen, en ook voor de eerste keer echt stil. Alleen het geluid van de natuur. Ik moest alleen nu nog beginnen aan mijn klim. Het was jammer genoeg niet zo een bejaarde pad, maar gewoon die-hard klimmen en stijl. Uiteindelijk boven was ik gesloopt. Ik kon letterlijk mijn shirt uitwringen van het zweet… Dus ik heb bovenop een klein uur doorgebracht om bij te komen, en vooral mijn lichaam weer aan te vullen met water. Het was echt geen straf om hier wat tijd door te brengen, het uitzicht was echt prachtig. Maar ook omdat ik zo veel dingen die ik geleerd heb tijdens mijn studie hier terug zie. En ook het vliegveld dat echt onder je neus ligt ik fascinerend om naar te kijken…

Io de terugweg heb ik een ander pad genomen terug naar het hostel. Er was namelijk een stuk mangrove waar je doorheen kon lopen, over van die verhoogde paden. Er was helemaal niemand hier, dus ik kon lekker rustig aan doen en luisteren of er ergens wildlife zich verborgen hield. En ja hoor, halverwege schrik ik me toch dood. Er ligt een leguaan (ik lieg niet) van een meter net langs het pad. Wauuw..

Eenmaal terug in het hostel heb ik eerst weer een douche genomen om een beetje op te knappen, en vooral af te koelen. Na even in het hostel te hebben genoten van het internet heb ik de bus naar het centrum genomen, om hier de stad zelf eens op de foto te zetten. Na een uurtje of 1,5 de toerist te hebben uitgehangen, en met de nodige visser te hebben gepraat en geouwehoerd bij de haven, was het wel weer tijd voor mijn duik in het zwembad!

Dit zou de laatste avond zijn samen met Felix, dus hebben we besloten om samen ff iets te gaan eten. Uiteindelijk belandde we in de Irish pub, waar we beide Fish and Chips genomen hebben (Tsjaa je bent toch in een vissersstad) en iets te veel bier….

Dinsdag 21 Februari

De aankomende 2 dagen stond er een trip naar Cape Tribulation op het programma. Daar waar het Tropische (Daintree) regenwoud en het Rif elkaar ontmoeten. Dus het was weer een vroege morgen vanwege het vroege tijdstip dat ik zou worden opgehaald. Na een klein uurtje rijden kwamen we aan in Port Douglas, waar we eerst een sanctuary zouden bezoeken om het wildlife van de regio eens te bekijken: veelal vogels, schildpadden, slangen, kangoeroes, koala’s enzovoort. Vervolgens was het op naar de Cape langs een prachtige route langs de zee, waar het ene na het andere tropische strand paradijs verscheen. Helemaal verlaten…. Waarom denk je dan: a) het is hier niet zo toeristisch, en b) Krokodillen, haaien, en kwallen maken zwemmen hier onmogelijk. De locals komen niet eens in de buurt van deze stranden… Ik kreeg al wel het idee dat ik dadelijk zou uitkomen in de middle of nowhere. Er was niemand op de weg, en ook geen huis te bekennen langs de gehele route. Alleen aan mijn linkerhand een steile bergwand met tropisch regenwoud, en rechts een afgrond met de oceaan. Eenmaal aangekomen op de Cape hadden we een lunch. Hier ontmoette ik 3 zweden die hier ook een nacht zouden verblijven. Tijdens de lunch werd even medegedeeld dat we eigenlijk niet op het strand mochten komen vanwege het feit dat er 2 dagen geleden een 5m lange krokodil was gezien, en dat er 5 maanden geleden een 10km zuidelijker een Toerist was opgegeten nadat ze de waarschuwing had genegeerd. Na de lunch hebben we dan ook ingecheckt in het “Resort” waar we verbleven… Nou ja lees resort dus als een paar hutjes bij elkaar, en een half in elkaar gezakt restaurantje. Echter was onze kamer niet zo slecht… het had airco, en klamboes. Meer hadden we niet nodig.

Omdat ik verwacht had dat we in een ander hostel zouden komen, of tenminste in de bewoonde wereld… had ik geen eten of drinken meegenomen. Dus ik moest op zoek naar een supermarkt die middag. Bij de receptie vertelde ze me dat dit een half uur lopen was langs de hoofdweg. Dus ik vol goede moed op naar de super. Ondanks de hitte was de tocht zo slecht nog niet. Veel prachtige natuur, en vooral rust!

Bij de super (heel basic) maar wat water, pannenkoekenmix en noodles gekocht, en mijn weg terug gemaakt.

Bij het resort ontmoette ik de 3 zweden weer in het restaurant waar de rest van de middag/avond hebben doorgebracht. Tegen de avond begon het echt te gieten, waardoor überhaupt iets doen niet mogelijk was. Dus heb ik maar een blad gelezen dat ik gevonden had in het restaurant.

Woensdag 22 Februari

Yes, het was droog die morgen! En na het ontbijt was het eigenlijk wachten op onze gids die tegen 1u ons weer mee terug zou nemen naar Cairns. Echter wilde ik nog heel graag op het strand gaan kijken, dus had ik aan een van de medewerkers gevraagd of we niet samen ff snel een wandeling konden gaan maken, en wat foto’s nemen. Gelukkig was hij meer dan bereid om even een uurtje met mij door te brengen, waardoor ik toch nog een stuk paradijs heb kunnen zien. Ik voelde me echt weer even een kind… op zoek naar schelpjes, krabbetjes, kokosnoten enzovoorts haha. Maar de harde realiteit is ook hier weer te zien. Overal liggen stukken dood koraal op het strand…

Tegen 1u zaten we weer in de bus richting Cairns, met onderweg de benodigde pauzes: een wandeling door het tropische regenwoud met een Aboriginal als gids die van alles kon vertellen, een plek waar ze ijs maakte van de tropische vruchten die hier groeien zoals Mango, Mangrove Jack fruit, en Black Sapote (Chocolat pudding fruit), een de benodigde uitzichtpunten.

Terug in Cairns heb ik weer ingecheckt bij het hostel, en heb ik opnieuw de bus naar de stad genomen om daar nog wat boodschappen te doen, en te tjille langs de boulevard met wifi. De rest van de avond heb ik nog een aflevering gekeken van Flikken Maastricht en ben ik heerlijk gaan slapen.

Donderdag 23 Februari

Vandaag stond er weer een dagje werken op de planning (hopelijk de laatste voor de aankomende tijd). Dus na een heerlijke douche heb ik mijn laptop gepakt en ben ik in de receptie gaan werken aan me blog en de thesis.

Na een uurtje of 5 had ik echt geen zin meer, dus heb ik maar een filmpje opgezet: Wolf creek… Volgens een van mijn vorige tourgidsen zou dit wel een goede film zijn om te kijken wanneer je aan het backpacken was in Australië (en stiekem ook omdat de film gebaseerd is op een waargebeurd verhaal, die op een plek heeft plaatsgevonden die we bezocht hebben). Een goed idee om een beetje te tijd te doden. Na de film heb ik weer een heerlijke duik genomen in de Lagoon. Echter werd ik tijdens het afdrogen aangesproken door 2 Jehova getuigen of ik een gesprek wilde over God. Nou vind ik dat je deze mensen best vriendelijk te woord kunt staan. Ze komen immers met alleen maar goede bedoelingen. Vandaar dat ik een half uur lekker kritische vragen heb gesteld over het geloof, waarna ik weer een lekker wandeling naar huis heb gemaakt, om hier weer een andere film te kijken, waar we geweest zijn: Open water. Al moet ik zeggen dit deze film echt schrikbarend slecht was haha.

Vrijdag 24 Februari

Dit was eigenlijk de eerste dag dat ik niet naar buiten kon om iets te doen. Regen… Niet te zuinig. Echter mocht ik niet klagen, omdat ik hier was in het midden van het regenseizoen en nog geen echte dag met regen had gehad. Een goed excuus dus om weer te werken aan me thesis, maar nog belangrijker, vooral dingen regelen voor mijn reisdag morgen naar NIEUW-ZEELAND!! Denk hierbij aan, valuta, visa’s, vervoer van en naar het vliegveld etc etc.

Toen het eenmaal droog was, ben ik toch nog maar met de bus naar het centrum gegaan, om te doen wat ik altijd wel leuk vind: het zwerven over lokale markten met voedsel. Echter was de markt van Cairns niet zo heel speciaal. Iedereen verkocht namelijk precies hetzelfde: bananen, Mango’s druiven, appels, peren, en Chinese vruchten. Echter had ik achterin in een hoekje een winkeltje ontdekt dat Europese producten verkocht. En ja hoor, voor het eerst sinds mijn tijd hier: Frikandellen en Kroketten! Helaas kwamen deze alleen in een doos van 30 stuks, waardoor ik ze helaas aan mij voorbij moest laten gaan, want hoe erg ik ook van kroketten hou, 30 stuks op 1 dag is een beetje te veel van het goede.

Eenmaal terug heb ik opnieuw een aflevering van wie is de mol gekeken, omdat het weer was begonnen met regenen.

’s Avonds echter was het weer droog, dus een mooie gelegenheid om nog even een keer over de nachtmarkt te lopen, en een ijsje en een mango te kopen, als afsluiter van Cairns.

Die nacht was het dan ook eindelijk voor mij zo ver als echte hostel doping… Ik lag heerlijk te slapen in me stapelbed, wanneer de persoon onder mij (had hem nog niet gezien de afgelopen 3 dagen) samen met een meisje het bed in dook. Ik heb ze dan ook vriendelijk toch dringend verzocht hun gezellige nacht in de douche voort te zetten, omdat er ook mensen zijn die willen slapen.

Zaterdag 25 Februari

Ook al was mijn vlucht rond 12u ’s middags, je moest toch altijd wel op tijd zijn. Vandaar dat ik al om 9u een shuttle bus naar het vliegveld had genomen. Dit bleek op het eerste gezicht ook wel nodig te zijn, want ik kon niet inchecken bij de kiosk. Na al mijn gegevens te hebben ingevoerd, en gecontroleerd ( de machine zelf gaf aan dat alles prima was) kon de bevestiging van mijn vlucht niet worden doorgevoerd. Ik moest naar de balie gaan. Eenmaal daar aangekomen vertelde de persoon mij dat ik internationaal vlieg, dus niet kan inchecken bij de automaat…. KOM DAAR DAN OOK VAN TE VOREN MEE, IPV DAT JE ALLES EERST HEB INGEVOERD!! Maar goed. Ik was incheckt en alles was voor de rest in orde. Omdat ik toch nog een paar uur te doden had, heb ik maar weer aan me thesis gewerkt. Echter had mijn vliegtuig een kwartier vertraging… En mijn overstaptijd in Sydney was al zo krap.. Dus dat was wel even billenknijpen in het begin. Echter toen ik het uitzicht had over het Great Barrier Reef, toen we eenmaal waren opgestegen, was alles prima!

In Sydney was het weer echt ouderwets hollen. En al helemaal wanneer mijn tas nog gecontroleerd moest worden. Waardoor ik maar op 5 minuten mijn vliegtuig had gehaald. Maar des al niet te min. Ik was op weg naar Nieuw-Zeeland, waar ik om 11u ’s avonds lokale tijd aankwam. Na alle douane checks, en het verkrijgen van mijn VISA was het op naar mijn bus, die me naar het hostel zou brengen. Eenmaal aangekomen in de stad, bleek het hostel midden in het uitgaanscentrum van Auckland te liggen, waardoor ik met mijn tassen door allemaal dronken mensen moest banjeren.

Gelukkig bleek er niemand in mijn kamer te liggen, dus kon ik ongestoord snel me tassen droppen, en me bed opmaken voordat ik nog even de stad in ben gegaan voor een drankje….

Zondag 26 Februari

Tijd om eerst maar eens ontbijt te scoren bij de lokale supermarkt. Echter schrok ik wel meteen van de prijzen, die hier serieus nog hoger zijn dan die in Australië. Maar je moet toch eten haha.

Na het ontbijt was het tijd om de stad eens te gaan verkennen, dus eerst maar eens langs het informatiecentrum gegaan om te kijken wat er allemaal te doen is. Alleen heb ik nu ook een andere manier ontdekt om Auckland te verkennen… Niet het volgen van alle andere toeristen, maar gewoon een lokale zwerver wat kleingeld geven, en hem te vragen wat er allemaal precies te doen is, en wat ik nu echt moet doen. Hij gaf me het advies om Mt. Eden te beklimmen, een kleine hike van een uur naar een van de 50 vulkanen in de stad. Vanaf hier zou je een prachtig uitzicht hebben over de skyline van Auckland. Zo gezegd zo gedaan…. En inderdaad ik had er geen spijt van. Echt een prachtig uitzicht waar ik zo een uur van genoten heb. Bovenop ontmoette ik een andere Nederlandse backpacker waar ik samen mee ben teruggelopen. Na onder in de kelder van het hostel nog wat wifi te hebben gepakt (alleen beschikbaar van 9 tot 6) heb ik samen met mijn mede Nederlander gegeten en zijn we de haven nog wezen verkennen ’s avonds.

Maandag 27 Februari

Vandaag stond er opnieuw een van mijn grote wensen op het programma: Hobbiton. De beroemde filmset “de Shire” waar zowel delen van de Lord of the Rings, en The Hobbit zijn opgenomen. Na een kleine busrit van een 2,5u met een gids die ons bombardeerde met informatie over de stad en de lokale cultuur kwamen we aan. Misschien wel een beetje een rare volgorde, maar eerst gingen we langs de souvenirshop. We hadden namelijk als tour een vast tijdsslot wanneer we de “Shire” in mochten (er komen hier een kleine 3000 mensen per dag). Eenmaal tijd, zijn we dus bus ingesprongen, en zijn we met een gids door de filmset gelopen. De verhalen die hij vertelde zijn bijna ongelofelijk. Er zit zo veel oog voor detail in deze set. Bijvoorbeeld: in een van de boeken gaat het over een pruimenboom, echter zijn deze niet te vinden op de set. Vandaar dat er een appel en perenboom zijn gepland, alle bladeren eraf zijn geplukt en kunstmatige pruimenbladeren eraan zijn gelijmd... en dat alles voor nog geen seconde in de film.

Na afloop van de rondleiding kregen we nog een drankje in de pub. En ook al was het nog geen 12u, een Amber Ale laat ik niet aan me neus voorbij gaan hier… Gelukkig kregen we erna de kans om onze maag te vullen tijdens de lunch, waar ik als arme backpacker goed gebruik van heb gemaakt!

Op de weg terug was het dus heerlijk in slaap dommelen waardoor we zo weer terug in Auckland waren.

Om toch me overtollige energie na deze middagdutje kwijt te raken heb ik nog een rondje door het centrum gelopen, en wat drinken gekocht, waarna ik lekker een uurtje op het dakterras van het hostel heb gezeten met een boekje dat ik gejat had op het vliegveld.

Terug in de kamer kwam ik in aanspraak met mijn Deense kamergenote waar ik eigenlijk de rest van de avond mee heb doorgebracht: eerst samen wat eten, en daarna naar de Mc. Voor wat wifi… Alleen door het slappe gelul kwam van wifi niet zo veel.

Dinsdag 28 Februari

Ik had bij het informatiecentrum een foldertje gevonden van een gratis rondleiding door de stad, die vandaag om 10u in de morgen zou beginnen. Dus samen met mijn Deense kamergenote hebben we hier dan ook gebruik van gemaakt. We zijn eigenlijk in 2u langs alle hoogtepunten van de stad gekomen. Ik moet zeggen dat het altijd wel leuk is als je een verhaal hebt bij de dingen die je ziet, in plaats van zelf maar een beetje doelloos rond te lopen. Tijdens onze tour kwamen we langs een Belgisch bier café. Hier hebben we na afloop van de tour dan ook lekker even nagepraat onder het genot van mijn duurste biertje ooit: 14 dollar!! Maar je leeft maar een keer. En beter geef je je geld uit aan bier haha. Na dit biertje hebben we op aanraden van onze gids nog een rondje door de haven gemaakt, waar we opnieuw op een terrasje zijn beland voor de rest van de middag… Onderweg naar huis hebben we nog ergens wat tapas opgepikt, en wat boodschappen gedaan voor het avondeten: pasta en een fles wijn. Na het diner hebben we op de kamer de rest van de fles opgedronken, voordat we opnieuw in de stad nog een laatste biertje zijn wezen doen.

Woensdag 1 Maart

Vanaf morgen gaat mijn rondreis door nieuw zeeland echt beginnen, wat betekend, mezelf klaarmaken: Douche, Scheren, mijn blog bijwerken etc etc… Omdat dit ook wel eens de laatste kans kan zijn dat ik een beetje aan me thesis kan werken, heb ik hier mijn dag mee gevuld tot een uur of 3. Echter ondertussen kwamen de eerste personen van de groep waarmee ik de komende tijd Nieuw-Zeeland ga ontdekken mijn kamer in. Uiteindelijk bleken we maar met 5 heren te zijn: Robbie en George en Graig uit de UK, en Tim uit Zwitserland. De rest waren dames. Whoep Whoep ^^. Echter had ik niet veel zit om nog 4u lang op mijn kamer te gaan zitten, voordat we om 7u ons groepsdiner hadden om de rest te leren kennen. Zodoende heb ik de tijd opgevuld met: nog een rondje door de stad waarbij ik het Museum en de Bibliotheek aan gedaan heb.

Rond 7u moesten we verzamelen bij de receptie van het hostel waar onze gids voor de komende dagen al klaar stond om ons door te verwijzen naar het restaurant waar we de introductie zouden hebben.

Uiteindelijk waren we met 20 man, variërend in leeftijd van 18 tot en met 39. Een diverse groep dus, maar ook vooral heel erg stil er verlegen. Niemand zegt er eigenlijk iets, waardoor ik(Ja notabene ik) samen met Robbie een beetje de gangmakers zijn. Na een snelle hap Thais voedsel zijn we met zijn alle naar de bar gegaan naast het hostel om nog een drankje te doen, maar helaas was bijna iedereen na 1 biertje al naar bed.

Donderdag 2 Maart

Wat wel goed geregeld is met deze tour is dat we iedere morgen voorzien worden van een ontbijt. Dus geen stress en gehaast met boodschappen doen of leven van de McDonalds. Na dit standaard ontbijt bestaande uit havermout, toast, jam, pindakaas en koffie en thee mochten we kennis maken met de bus. Om even een korte omschrijving te geven: Knus en oncomfortabel. Vandaag zouden we onze weg maken naar “the Bay of Islands” in het noorden van het Noordereiland. Een kleine 250km, wat door de bochtige en slingerige bergwegen neerkomt om een kleine 4uur rijden. Gelukkig hadden we ondertussen nog wat stops, zoals bij Kiaro boom, the Island of Goats, en een vogelopvangcentrum waar we een Kiwi hebben gespot. Dit is schijnbaar heel bijzonder, want in het wild kom je ze niet meer tegen. Ze worden met uitsterven bedreigd helaas…

Eenmaal aangekomen bij de bay of Islands moesten we een klein uurtje wachten op onze boot. We zouden namelijk die nacht een cruise maken en op een boot overnachten. Gelukkig was het gewoon 27 graden en volle zon, waardoor een uurtje lekker bakken een niet overbodige luxe was na de lange busrit.

De boot zelf was een oude veerpont omgebouwd tot een soort hostel. Op de benedenverdieping was de bar, de eettafels, een pooltafel, wat banken en het toilet, waar op de bovenverdieping de slaapvertrekken waren.

Toen iedereen (mannetje of 30) aan boord was, werd het tijd om te vertrekken naar onze overnachtingsplek in een van de vele baaien. Onderweg hadden we gelijk al onze eerste activiteit: Paintbal schieten op een eend die achter de boot werd aangetrokken. Iedereen kreeg 3 verfballetjes, en wie de meeste raak schoot, kreeg een zonnebril. Mijn score: een keer raak, waarmee ik toch een tweede plek wist te bezetten. Er was alleen een Amerikaan die 2 keer raak schoot (niet eerlijk! Hij kan thuis oefenen!!) . Eenmaal aangekomen op de slaapplek gingen de hengels uit, om te kijken of er nog wat vis zat. En ja hoor, na een paar minuten had ik me eerste vis: een Snapper! Echter was hij te klein om op de bbq te gooien. Helaas waren ok mijn 2 andere Snappers beide te klein. Gelukkig waren er genoeg hamburgers en braadworsten aan boord, zodat we geen honger hoefde te lijden die avond.

Na het eten was het tijd om te gaan nachtkayakken. En dan niet zo maar, maar in fluoriderend water!! Het plankton hier neemt de hele dag UV op, waardoor het ’s nachts als het verstoord word het groen/blauw licht uitstraalt. Bio-Luminescence word dit genoemd (GOOGLEN!) . Wat het helemaal afmaakte was de sterrenhemel, die hier nog helderder was dan bij Uluru… Deze plek kon dan ook niet overgeslagen worden voor een nachtelijke duik. Het lichtgevende water en de sterrenhemel maakte dit echt een magische plek. Verre weg de mooiste plek waar ik ooit gezwommen heb.

Om na afloop weer een beetje warm te worden hebben we nog een lekker biertje bij de kachel gepakt, waarna de golvende boot me in slaap deed wiegen in mijn warme bed.

Vrijdag 3 Maart.

En dan word je wakker, in alle stilte op een rimpelloos water, met alleen maar eilanden (144 in totaal) om je heen. Niet echt een verkeerd gezicht.

Na een echt Kiwi ontbijt (Havermout met fruit) zette we koers naar een van de riffen bij een eiland om een snorkel-duik te maken. Opnieuw heb ik weer een pijlstaartrog gezien, echter was deze wel een stukje groter dan in het Great Barrier reef: Een kleine meter in diameter. Ook hebben we de benodigde zee-egels gevonden die we als ochtendsnack weggewerkt hebben. Deze gaan over de toonbank in Japan voor 500 dollar de kilo!

Na de duik was het tijd voor een strand. Dus zijn we met de boot naar een eiland gevaren waar een parelwit strand op ons lag te wachten. Ik moet zeggen als er een Paradijs bestaat… Dan moet het dit zijn… Een parelwit strand, een azuurblauwe zee, wat rotsen op de achtergrond. Het enige wat ontbreekt zijn de palmbomen.

Helaas was rond het middaguur de tijd aangebroken om weer terug te gaan richting het vaste land. Waar we eigenlijk gelijk door naar ons hostel zijn gegaan in het dorp. Hier heb ik eerst een heerlijke douche genomen. Even al dat zout van me lichaam. Om weer wat honger te kweken hebben we eerst nog een mooie wandeling gemaakt door een stuk bos, om te eindigen bij een kleine waterval. Nadien heb ik samen met een van de dames nog een fles wijn magisch laten verdwijnen voordat we met de hele groep bij een restaurant wat zijn gaan eten, en vervolgens bij een bar (nou ja bar… Een schuur met 1 discolicht) zijn beland.

Zaterdag 4 Maart.

Deze morgen hadden we de keuze om naar de Wangiti treading grounds te gaan. De plek waar het contract ondertekend is tussen de Maori en de Engelse waardoor Nieuw-Zeeland als land werd erkent. In totaal zijn we er 3 uur geweest. Het eerste uur mochten we rondlopen in het Museum, daarna zijn we met een gids over het terrein gelopen, om te zien waar alles had plaatsgevonden, voordat we nog een culturele voorstelling kregen van de Maori, in een echt Maori huis. Ik moet wel zeggen dat hun rituelen nogal intimiderend zijn. Denk maar aan de Haka’s tijdens de rugbywedstrijden. Maar het was meer dan de moeite waard.

Die middag zijn we teruggereden naar Auckland om weer te overnachten in het Nomads hotel waar we ook begonnen zijn. Onderweg hebben we nog wel een wat grotere waterval bezocht, maar ik ben te verwend geraakt denk ik met de watervallen in IJsland…

Eenmaal terug in het hostel heb ik weer aan mijn blog gewerkt, voordat we weer met de hele groep zijn wezen eten bij een pizzeria, en vervolgens de benodigde biertjes naar binnen hebben gewerkt. Echter blijft de groep zelf nog niet echt loskomen. Het blijft allemaal heel stil en oppervlakkig pfffff…

Zondag 5 Maart.

Vandaag zouden we Auckland weer verlaten, om naar Raglan te gaan. Een rustig surfersstadje aan de west kust. Dit betekende weer vroeg op, met een lange busrit voor de boeg. Eenmaal aangekomen was ik eigenlijk gelijk verliefd. Dit is mijn thuis… zo voelde het. Totaal niet toeristisch, gelegen aan een baai en de zee. Prachtig. Vanaf de haven zijn we aan boord gegaan van een oude vissersboot met een echt Maori welkom ritueel: het drukke van de neuzen en voorhoofden tegen elkaar, en samen de “breath of life” nemen. Met de boot zijn we een rondje door de baai hebben gevaren om de rotsachtige kust te bekijken. En natuurlijk om een beetje zon mee te pakken op het dek!

Tegen een uur of half 12 was het tijd voor de lunch op de boot, en hoe kan het ook anders, deze bestond uit hamburgers met chips… Na dit typische maal (denk ik) zijn we verder de baai ingevaren waar een x aantal kajaks op ons te wachten lagen. Hiermee hebben we een prachtige tocht gemaakt van 2 uur stroomopwaarts naar een ecologische boerderij. Deze werd gerund door een oude dame, die een wetenschapper bleek te zijn op het gebied van aal migratie. We kregen koffie met scones aangeboden, en een rondleiding over haar boerderij waarbij ze van alles vertelde over wat ze allemaal wel niet deed.

Vervolgens zijn we door gereden naar onze accommodatie voor de komende 2 nachten in Raglan, maar eerst zijn we nog gestopt bij een van de vele surfspots die Raglan rijk is om naar de professionals te kijken. Deze plaats schijnt het mekka te zijn voor surfers in Nieuw-Zeeland en vele claimen dat het beter is dan Surfers Paradise in Australië. Wel echt gaaf om dit te zien. Inspirerend ook ^^.

Onze accommodatie bleek een luxe lodge te zijn, die we helemaal voor onszelf hadden. Een maar… Er waren niet genoeg bedden in de lodge zelf, dus hadden ze er een caravan naast gezet met 3 bedden om ons allemaal te huisvesten. En natuurlijk waren de heren de lul. Maar goed, ik moet eerlijk zeggen dat ik er meer van vrede mee had. Het is een deel van de sfeer die deze plek ademt. Een echte surfer/backpacker woont ook niet in een luxe huis, maar kampeert ergens…

Omdat we toch de plek voor onszelf hadden, moesten we ook zelf koken. En nu wil het feit dat Robbie en ik allebei gek zijn van koken, dus hebben we ons gestort op een “Roast Chicken” maal. Wat uiteraard de verbazing wekte van de vrouwen… Na het eten was er eindelijk tijd voor pils. Wat die avond ook echt rijkelijk is genuttigd (Te veel…).

Maandag 6 Maart

De morgen was dan ook niet zo een succes. Lang geleden dat ik met zo een kater ben opgestaan. Maar dat betekend dat je meestal schik gehad hebt. Omdat we in een surfstad waren, mochten een surf les natuurlijk niet ontbreken. Zodoende zijn we naar een surfschool gegaan, en hebben we 3 uur lang op het meest mooie strand ooit heerlijk onze kater verwerkt. Ik had nu wel profijt van de les die ik genomen had in Australië, het ging hier echt veel en veel beter! Alleen de onderstroom op deze plek was zo sterk dat het veel energie kostte.

Na afloop hebben we nog even genoten op het strand van het prachtige uitzicht: zie een breed strand in een baai, met rotsachtige heuvels op de achtergrond, een heldere zee, en de mist van de golven die over het strand hangt… En vooral de rust. Er was serieus niemand daar…

Helaas komt aan al het goede ook weer een eind. Het was namelijk weer tijd geworden om naar de lodge te gaan om een goede douche te nemen, en ons klaar te maken voor de lunch in Raglan zelf. Hier hebben we de echte rust van deze plek geproefd. Niemand is gehaast, alles is tjill. No worries! Sweet as !

De rest van de middag zijn we naar een surfspot geweest in de buurt van de lodge om de pro’s aan het werk te zien! En om ook weer een beetje slaap in te halen.. Oepss..

’s avonds was het tijd voor een bbq, en natuurlijk opnieuw pils! Echter was er ook een chief-off gepland. Voor morgen moesten we namelijk een opperhoofd hebben voor wanneer we naar een Maori dorp zouden gaan. We moesten eerst 20 keer opdrukken, dan 20 rondjes draaien rond een bezemsteel, en als laatste een pilsje atten.

Ik had niet zo veel behoefte aan het rondjes draaien, dus heb ik na het opdrukken mijn pilsje gepakt, en deze rustig opgedronken. Ik denk dat als ik rondjes zou gaan draaien dat het niet zo mooi uitzicht zou zijn geweest.

Die avond in de caravan was echter niet zo een succes. Er waren namelijk een x aantal chicades naar binnen weten te sluipen (voor de mensen die niet weten wat een chicade is: Een enorm insect dat een ontiegelijke herrie maakt). Dus wij hebben met onze dronken hoofden de jacht ingezet op deze achterlijke dieren. Maar zonder al te veel resultaat…. Zware nacht.

Dinsdag 7 Maart

De ochtend waarop we mijn “huis” moesten verlaten. Maar gelukkig hadden we er een goede reden voor: we zouden de grotten in Waimoto gaan ontdekken. Dat betekende dus een extreem dikke wetsuit aan, helm op, lamp in de hand, en gaan!

Het was niet je alledaags grot bezoek maar echt een ontdekkingstocht waarbij we moesten kruipen, sluipen, klimmen, springen en zwemmen door de grot. Jezus wat was dit koud. Echter een voordeel: Gloeiwormen. Wanneer we het een paar keer totaal donker maakte, zie je ze overal. Kleine blauwe lichtjes tegen het plafond. Net een sterrenhemel… Heel mystiek…

Na afloop was er gelukkig tijd voor een warme douche, waar iedereen wel aan toe was. Hierna hebben we koers gezet naar het Maori dorp. En dan niet zo een toeristische plek. Maar omdat de gids er iemand kende zijn we bij hem zeg maar op de koffie gegaan. Eenmaal aangekomen hebben we eerst een heel welkom ritueel doorgemaakt wat voor de Maori heel belangrijk is. Vervolgens hebben we een paar echte Maori spelletjes gespeeld om de handigheid, snelheid en coördinatie te trainen. Voor een kleine pauze hebben we in de achtertuin wat gedronken, en een heleboel vragen mogen stellen, voordat hij ons zijn dorp liet zien, om als hoogtepunt hun heilige huis (voor de Maori het witte huis voor het Noordereiland). Tot slot hebben we als hele groep een Haka geleerd. Opnieuw een droom voor mij die uitkomt…

Ondertussen was het begonnen met regen dat pas de volgende dag zou stoppen rond een uur or 3. Dit betekende dat we ’s avonds niet konden zwemmen in het Motel waar we verbleven. Maar dat waren we toch al niet van plan dus dat scheelde haha.

In het dorp Rotorua heb ik met een x aantal dames wat pasta gegeten. Ik denk dat de nodige heren in het restaurant nogal jaloers waren haha. Maar eindelijk heb ik na maanden weer eens een fatsoenlijke pasta gegeten. Heerlijk met choriza, garnalen, pesto, en amandelen. Aanrader!

Eenmaal terug in het Motel hebben we nog de nodige uren getjilled onder het genot van de nodige biertjes, totdat het rond een uur of 1 nogal creapy begon te worden. We waren nog met 5 man in de lounge wanneer er een van de deuren waarop staff stond, zonder enige reden een stukje open ging, en met een klap dichtsloeg. Hierop zijn Robbie en ik gaan kijken wat er was, maar het bleek een afgesloten ruimte te zijn, waar de nodige bedden stonden (verticaal) als opslag. Raar…. En vooral wanneer 10 minuten later het opnieuw gebeurde… Ik moet zeggen dat ik wel kippenvel kreeg. We hadden geen raam gezien in die kamer dus de wind kon het niet zijn…. Toen er een Tabea terug kwam in de lounge met het verhaal dat ze bang was om alleen in haar kamer te liggen omdat ze een schaduw had gezien van iemand die over haar balkon liep, terwijl er niemand te zien was, was het verhaal compleet. Deze plek is bezeten…

Woensdag 8 Maart.

Dit was dan ook het verhaal ’s morgens aan de ontbijt tafel, waarop we nog een keer naar die kamer zijn gegaan. Omdat het nu licht was buiten, konden we een raam ontdekken achter de bedden. Dit was dus de oorzaak. Opluchting rijker. Maar ook helaas een teleurstelling rijker: We zouden vandaag de Tangrio crossing doen. Maar omdat het weer te slecht was, was de route afgesloten. Het was te gevaarlijk. Dit betekende wel dat we konden uitslapen, omdat we pas rond 9:30 in de bus hoefde te zitten om naar het Geothermische park te gaan, net buiten de stad.

Hier hebben we eerst een geiser zien uitbarsten. Maar moet zeggen dat dit wel een telleurstelling was. Het was namelijk ontiegelijk toeristisch, met een hele arena gebouwd rond de geiser. Een van de gidsen gooide er een pak zeep in om de oppervlakte spanning te breken, waarna de geiser als een fontein een 5 minuten water omhoog spoot. That’s it.

Gelukkig was het Nationaal park ernaast wel gaaf! Overal bubbelend water en prachtige kleuren van de chemicaliën: Geel Oranje, Blauw, Paars, Groen, Bruin, Rood. Ik heb hier dan ook in de regen een kleine 3 uur rond gelopen als een kind in de speeltuin… Ik had een overdosis aan energie en ben van hot naar her gegaan haha.

Na het park zijn we richting Tupa gegaan voor de lunch. Het huis van het grootste meer van NZ. 660 km² in oppervlakte, ontstaan door een enorme uitbarsting 27000 jaar geleden.

Vanaf hier was het nog een kleine 2 uur rijden naar Tangrio NP. Een deel van de actieve vulkaan range in NZ. Maar voor de meeste van jullie is het bekend als: “Mount Doom” uit lord of the rings! Hiervoor ben ik naar Nieuw zeeland gekomen. Puur natuur. Niemand om je heen. Kou, sneeuw, Wind…

We sliepen in een Skotel. Helemaal van hout en met als hoogtepunt, het was echt letterlijk aan de rand van Mount Doom! Dus het uitzicht was fantastisch! Na snel de spullen te hebben gedropt in de kamers hebben we een ieder een wandeling gemaakt van 7 km, door een grote leegte met op de achtergrond de bergen, sneeuw, en hier en daar een waterval.

Eenmaal terug kregen we een heerlijk buffet diner, waarna we het ritueel van pils drinken hebben doorgezet. Het enige wat we hier min of meer verplicht waren om te doen was het kijken van Lord of the Rings natuurlijk!

Donderdag 9 maart

De lange rit naar wellington vandaag betekende vroeg op. 5u ging de wekker af, wat net iets te vroeg was na de late avond van gister. Maar gelukkig konden we slapen in de bus. Het enige probleem wat ik had, is dat ik geen oog heb dichtgedaan. Ik wilde niets missen van dit adembenemende landschap. Na een 2 uur rijden kwamen we aan bij een plaatsje dat bekend staat om zijn laarzen gooi- wedstrijd, waar we als groep een paar laarzen geworpen hebben. Hoe random kan het zijn… De volgende stop was in Foxton. Waar tot mijn grote verbazing een grote windmolen opdoemde, met daarnaast een Nederlands restaurant/cafe. Hier zijn we gestopt voor de lunch. Ik werd hier echter wel weer met beide benen op de grond gezet. Jezus wat zijn wij als Nederlands volk toch een partij arrogant en asociaal. De Nederlandse eigenaar achter de toonbank wilde alleen maar dingen verkopen. Ff tijd voor een praatje of wat vragen over waarom je hier een Nederlands cafe wil beginnen kon er niet vanaf. Toen ze in de gaten kregen dat ik alleen maar wat info wilde, was het echt zoiets van: Niks kopen is oprotten… De antwoorden waren heel kortaf. Nu weet ik weer waarom ik eigenlijk niet meer terug wil naar Nederland…

Tijdens de busrit heb ik samen met Katja een film op haar Ipad gekeken. We moesten toch wat doen om de tijd te doden… Dus achteraf ging de tijd best snel.

Tegen half 3 waren we in Wellington waar we ingecheckt hebben in het hostel. Eindelijk tijd om maar weer eens de was te doen, te werken aan me blog, en me foto’s te uploaden.

Omdat ik vanaf plan ben toch nog terug te komen heb ik de rest van de middag eigenlijk geslapen. Hier was ik wel aan toe…

Rond 7u snel even onder de douche gestapt om weer wakker te worden en vervolgens op naar het groepsdiner als afscheid en welkom voor de nieuwe mensen. Uiteindelijk zijn we tot een uur of 2 in de bar blijven hangen, waar ik mijn grootste misstap begaan heb deze vakantie… Tequila. Ik kan er niet tegen, maar gratis drank afwijzen is al helemaal tegen mijn principes.

Toen ik mijn kamer binnenkwam ’s nachts besefte ik dat George “bezoek” had, dus dan treft de “bro-code” in werking. Een kleine 20 minuten later kon ook ik dan lekker gaan slapen.

Vrijdag 10 Maart.

Helaas ging 3u later de wekker al weer. We moesten heel vroeg op omdat we de ferry naar het zuidereiland moesten halen. Al met al had ik niet zo een probleem met opstaan omdat de alcohol in mijn bloed nog behoorlijk aanwezig was.

Ik kon alleen geen hap naar binnen krijgen op dit tijdstip, dus na een bak koffie was het op naar de terminal waar een onaangename verrassing te wachten stond. De veerpont was namelijk 3u vertraagd… daar sta je dan, met je goede gedrag. Ik had nog gewoon 3u kunnen slapen. Gelukkig was de McDonalds niet al te ver, dus konden we daar nog een bakkie koffie halen, en wat op de Wifi om zo de tijd te doden. Toen we eindelijk aan boord waren van de ferry was het gelijk op zoek naar de bioscoopzaal met de heerlijke stoelen. Alleen doordat ik niet kan slapen wanneer ik rechtop zit, ben ik toch maar naar buiten gegaan om de haven van Wellington te zien. Gelukkig werd de moeite beloond met een prachtig uitzicht, en wat dolfijnen die voor de boot uitzwommen!!

Vanwege dat het toch wel erg koud was ben ik toch maar weer naar binnen gegaan om lekker in de stoel naar een film te kijken.

Uiteindelijk na een overtocht van 3,5u waren we op het zuidereiland waar we eerst een typische lunch gescoord hebben: Pie (met steak, bacon en cheese). Vervolgens was het opnieuw een busrit van 4u naar het Abel Tasman NP (Marahau). Hier begon de kater toch wel te komen. Wat een vreselijke busrit. Misselijk, moe, koppijn, heet… Je kent het wel.

Eenmaal aangekomen moesten we aan boord van een watertaxi. Echter lag deze nog niet in een wagen, maar op een trailer achter een trekker. Hiermee zijn we naar een helling gevaren waar de boot te water werd gelaten. Op weg naar onze accommodatie voeren we langs een eiland waar zeeleeuwen lagen te zonnen! Dus ook deze kunnen worden afvinkt wat betreft NZ-wildlife. We sliepen die nacht op een oude boot omgebouwd tot hostel. Midden in een baai omringd door de azuurblauwe zee, en gouden stranden. Prachtig. Alleen de bewolking maakte het iets minder romantisch dan dat het klinkt.

Aan boord kregen we een heerlijke bbq voorschotelt, waarna we nog een bakkie thee hebben gedaan op het dek. Geen alcohol voor mij… pfff.

De slaapplekken waren wel echt romantisch. Voor in het schil was een kleine ruimte waar 7 bedden in waren gebouwd. Maar dan ook echt van die scheepsbedden, klein en smal. Maar oow wat heb ik heerlijke geslapen.

Zaterdag 11 Maart

Om half 8 ging de wekker weer af. Echter was het uitzicht niet zo mooi als we gehoopt hadden. Regen, regen en nog eens regen. Gelukkig maakte het ontbijt veel goed! We kregen eigen gebakken brood, pannenkoeken, eigen gemaakte musli, fruit, yoghurt en room.

Dit was echter wel nodig om genoeg energie op te doen voor de 23km hike die we zouden maken die dag. En vooral met de regen zou dat niet echt een pretje worden. Maar de uitzichten waren adembenemend. Meer dan de moeite waard, zodat je de regen totaal vergat.

We liepen regelrecht naar onze accommodatie voor de volgende dag: Een boerderij omgebouwd tot vakantiepark. Hier hebben we ons ontdaan van onze doorweekte kleren, en de rest van de middag heerlijk getjilld in de kleine trekkershutjes en de grote gemeenschappelijke schuur die we hadden. Het regende immers toch pijpenstelen buiten… Zodoende was een echte Australische film wel op zijn plaats. In een hok in de schuur hadden we een ouderwetse heater gevonden waardoor we een lekker sauna konden maken binnen. En toen de Baileys op tafel kwam, was het helemaal feest!

Die avond hebben we een burger gehaald met de hele groep bij de beste tent van Nieuw zeeland… Nee niet een of ander fancy restaurant maar een ouderwetse foodtruck: The Fat Tui. Een burger te grote van een lunchbord…

Zondag 12 Maart

Het eerste wat ons opviel die morgen is dat het nog steeds regende en dat nog steeds alles doorweekt was. Maar helaas hadden we geen keus dan gewoon door te gaan. Op zoek naar het mooie weer. Na een paar stops onderweg waar we koffie en Pie gehaald hebben kwamen we aan op een plek langs de westkust waar zich een zeehonden kolonie bevindt. Prachtig om te zien natuurlijk, alleen is er een nadeel: De stank is overweldigend. Dus was het weer op in de bus om boodschappen te gaan doen voor die avond. We verbleven namelijk in een regenwoud waar we onze eigen lodges hadden. Dus in de supermarkt hebben we de nodige alcohol en voedsel ingekocht om niet te sterven van de honger die avond. Ons “vakantiepark” lag in Puniaki (ofzo iets) bekend van de pancake rocks… Na een kleine stop hier, zijn we naar onze mega luxe skihutjes gegaan, waar na een potje Jenga en wat pilsjes Robbie en ik zijn begonnen met koken voor de groep: Chicken Fijitas. Iedereen was na afloop tevreden, en niemand was ziek. Dus voor mij was het geslaagd….

Maandag 13 Maart

’s morgens zouden we een kleine hike van 3uurtjes maken door een lime stone gebied (denk aan Jurrassic Park omgevingen), echter liep dit toch even anders. Het was een gebaand pad, maar toch wisten mensen te verdwalen door de verkeerde route te volgen. Hierdoor werd de hike een zoektocht van meer dan 5uur. Maar gelukkig was iedereen op gegeven moment weer terecht waardoor we met een kleine 2 uur vertraging konden vertrekken naar Frans Jozef. Onderweg hebben we snel in een dorpje nog wat spullen gekocht voor sint Patricks day, en wat lunch gescoord. De plek waar we gezeten hebben deed me wel weer even denken aan Nederland. Echter niet in de goede zin. We zaten namelijk langs een rivier die zo’n 200m verder in de zee uitmonden, maar van afval of troep of wat dan ook was totaal geen sprake. Alles was schoon. Kijk zo kan het dus ook. De mensen hier ruimen wel echt hun zooi op… Waarom kunnen wij dat niet ?

Tegen een uur of 7 hadden we onze eindbestemming bereikt. Het Rainforest Retreat hostel in Frans Jozef. We zouden hier de komende 2 nachten verblijven, dus hoopte we op een beetje een fatsoenlijke accommodatie. En ja hoor. De mannen hadden een aparte lodge op het terrein, met overkapping, waar de dames opgepropt zaten in kleine kamertjes. 1-0 voor ons! Die avond kregen we een 3 gangen menu voorgeschoteld in het restaurant/bar vanuit het hostel. Echter was de kwaliteit echt niet om over naar huis te schrijven…

Dinsdag 14 Maart

Vandaag eindelijk eens een dag waar we niet hoefde te reizen. Dat betekende uitslapen, lekker rustig ontbijten (waar ik weer de casanova heb uitgehangen door scrambled eggs te maken voor alle dames), en erna eens gaan bedenken wat we zouden gaan doen. Uiteindelijk kwamen we op het idee om “Jade carving” te gaan doen. Dit is maken van een sieraard vanuit een Jade Stone. Bijna 80 procent van de Nieuw Zeelands bevolking heeft er een. Dus een beter souvenir kun je niet hebben. Uiteindelijk heb ik die dag een mooie Huru gemaakt: een uil die aldus de Maori onze voorouders representeert die over ons waken.

Omdat we verbleven in Frans Jozef, mochten we de gletsjer natuurlijk niet overslaan. Echter had ik niet zo heel veel zin om 12 kilometer erna toe te lopen, en dan weer 12 km terug. Ik kon een shuttle nemen, maar dan was ik weer 30 dollar verder… Wat ga je dan doen ? Inderdaad liften!

Samen met Robbie ben ik dan ook naar de hoofdweg van het dorp gelopen waar we een klein half uur hebben staan wachten op een lift. Uiteindelijk stopte er een Franse Backpackster die maar 1 stoel overhad in de auto. Maar wij zijn de moeilijkste niet, dus dat werd proppen. Gelukkig zijn we zonder kleerscheuren aangekomen op de parkeerplaats waarvan we de laatste 4 km gelopen hebben. Maar het was het zeker waard! Blijft toch wel bijzonder om zo een enorme ijslap te zien. Maar aan de andere kant maakt het je ook verdrietig. Je ziet hoe massief hij ooit geweest is, en wat er nu nog maar van over is…

Op de terugweg hadden we eigenlijk gelijk een lift. Waar de eerste camper ons afwees, was het bij de 2^de auto raak. Een groepje Franse backpackers wilde ons graag meenemen. We waren dus ruim om tijd weer terug voor het wekelijkse feestje in het hostel. Na de benodigde pilsjes heb ik een noodle salade gemaakt met garnalen, chili en een partij groente (eindelijk!). Hierna ging de box met Goon open, zodat we als een stelletje malloten de rest van de avond onze aanwezigheid kenbaar hebben gemaakt.

Toen ik de wekker zetten voor de volgende dag schrok ik wel even… 1uur en 57 minuten.

Woensdag 15 Maart

De keuze om dan maar een nachtje door te halen was daarom ook snel gemaakt. Hierdoor waren we ruim op tijd in de bus. Gelukkig was de eerste stop al na 45 minuten, zodat de frisse buitenlucht ons een beetje kon wekken. We zouden namelijk een wandeling gaan maken van 6km rond een van de beroemdste meren van NZ. Het is er altijd windstil waardoor je de perfecte weerspiegeling van de bergen, gletsjer en bossen in het water ziet! Dit in combinatie met een opgaan de zon maakte het wel magisch.

De rest van de dag was weer ouderwets gevuld met reizen en rijden. Met hier en daar een stop het prachtige landschap te aanschouwen. Maar hoe langer de reis duurde hoe zwaarder ik het kreeg. Ik word oud…

Eenmaal aangekomen in Queenstown was het inchecken en een dutje doen voordat we met de hele groep bij een pizzeria zijn wezen eten, en erna wat biertjes. Echter betrapte ik mezelf dat ik in slaap viel in de bar. Een indicatie dat ik toch maar eens naar bed moest.

Donderdag 16 Maart

Die nacht heb ik goed geslapen, echter werd ik wel zeer nerveus wakker. Vandaag stond mijn Bungeejump op de planning. Ik was echter zo nerveus dat van ontbijten niet zo veel kwam. Ik kon nauwelijks een hap door mijn keel krijgen. Scheelt ook weer, kan er ook niet zo veel uitkomen haha. Wanneer ik eenmaal was ingewogen en ingecheckt voor de busrit richting de kloof waren de zenuwen een beetje weggezakt. Maar deze kwamen toch wel weer naar boven wanneer we eenmaal bij de kloof aankwamen. Daar hing aan een x aantal kabels een klein stationnetje boven een kloof van een kleine 150m hoog. Toen we in het harnas waren gehesen, en klaar stonden voor de kabelbaan naar het platform kwamen de gedachtes als: Waarom doe ik dit ook alweer? Naar boven. Vooral als je er eenmaal op het platform staat, en je naar de rand word begeleid. Alle zenuwen en spieren schreeuwen dat je dit niet moet doen. Maar het is wel de ultieme adrenaline kick, springen vanaf de 3^e hoogste bungee van de wereld met een val van 134m. Toen ze begonnen af te tellen ben ik eigenlijk zonder na te denken gewoon gesprongen. En het belangrijkste, gewoon mijn ogen opengehouden. Het meeste enge moment is dat je voorover valt. Daarna is het pure adrenaline. Wanneer je eenmaal weer op het platform staat, giert de adrenaline nog steeds door je lijf! (De komende 6u trouwens). Maar zo gaaf. Je wil eigenlijk meteen nog en keer…

Echter stond de bus om ons terug te brengen naar Queenstown alweer klaar… Helaas.

In tegenstelling tot de ochtend was de middag een stuk minder spannend: De was maar weer eens doen, de bungee video converteren en op facebook zetten, en een rondje lopen.

Het hostel in Queenstown had wel een groot voordeel. Namelijk je kon er voor 5 dollar eten. Je kreeg dan een medium sized maaltijd en een pilsje. Helaas was de kwaliteit niet om over naar huis te schrijven. We hadden chili con carne, met nauwelijks vlees, en ongekookte rijst. Maar voor 5 dollar mag je niet klagen.

Op de terugweg naar het hostel kwamen we een bar tegen die happy hour had van 10 tot 11 ’s avonds. 3 Dollar voor een Pint….

Vrijdag 17 Maart

We trekken de adrenaline verslaving gewoon even door: Vandaag stond er een skydive op het programma. Na alle safetybriefingen en voorlichtingen over foto’s in Queenstown zelf, zijn we in een half uur naar het vliegveld gereden. Hier kregen we een pak aan, een harnas, en werden we voorgesteld aan onze begeleiders met wie we zouden springen. Ik had het grote geluk om aan een Nederlandse vrouw te zijn gekoppeld. Al moet ik zeggen dat onze gesprekken gewoon in het Engels gingen omdat dit voor ons beide gewoon het gemakkelijkste was. We zouden een sprong maken van 15000 voet. Hoger was hier niet mogelijk. Het kost wel wat, maar dan heb je ook wel wat. In het vliegtuig zelf hebben we ongeveer een 20 minuten kunnen genieten van prachtige uitzichten over de “remarkables”, gletsjers, bergen, prachtige meren, en het belangrijkste, een wolkeloze lucht.

Het vreemde was dat ik opvallend rustig bleef onder dit alles. Ik denk dat de bungee van gisteren nogal veel invloed hierop had. Bij de bungee heb je totaal geen gevoel van veiligheid of iets, en bovendien moet je zelf springen! Bij de tandem-skydive heb je echt een heel harnas en zit je aan iemand vast die je uit het vliegtuig duwt. Maar wanneer je eenmaal op de rad zit van het vliegtuig is het toch wel even slikken. Maar daar gingen wel dan. Met 200 km/h naar beneden. Het ultieme gevoel van vrijheid… Ik denk dat de vrije val zo een minuut duurde voordat de parachute open ging. Echter was de klap een stuk minder hard dan verwacht! Het viel me wel echt alles sinds mee. Maar het draaien aan een parachute was wel weer een stuk minder prettig. De G krachten die dan op je werken zijn wel echt extreem. Na een veilige en zachte landing was het weer tijd om alles uit te doen, en te kijken of ik geïnteresseerd was in foto’s of video’s. Maar met een begin prijs van 300 dollar vond ik dit een klein beetje overbodig. Ik spaar wel voor mijn souvenier!

Die middag ben ik samen met Robbie naar een tattoo shop geweest om te kijken hoe hij zijn 2^e tattoo kreeg. Nu heb ik een beetje een idee wat mij te wachten staat. Ik had echter verwacht dat dit wel een tijdje zou duren, maar binnen een half uurtje stonden we weer buiten. De rest van de middag was een beetje raar. De Deense Backpacker die ik in Auckland had ontmoet was een aantal spullen vergeten wanneer ze vertrok. Nu wist ik dat ze in Queenstown woonde dus heb ik deze spullen meegenomen. Dus we hadden in Queenstown afgesproken voor een pilsje om wat bij te praten. Nu wil het feit dat de jongen waarmee ze samenwoont helemaal gek van haar is, waar zij niks van hem moet hebben. Nu is deze kerel zo jaloers dat hij Sine niet alleen met mij een pilsje liet drinken. Echt als blikken konden doden was ik bij mijn eerste grapje al dood. Niks mee te beginnen deze kerel. Maar hij bleef me wel bier aanbieden. Dus tjsa mij hoor je niet klagen.

Omdat het St Patricks day was, was eigenlijk iedereen verkleed in groen. Zo ook wij, met de spullen die we een x aantal dagen geleden hadden gekocht. Dus heb ik de rest van de middag/avond doorgebracht in verschillende cafés en bars, en goed aan de Guinness hangen. Onze gids is Iers, dus tsja dan moet je wel he…

Zaterdag 18 Maart.

De dag dat we de avontuurhoofdstad van de wereld weer verlieten, met als eindbestemming Doubtful sound. Een van de fjorden aan de oostkust van Nieuw Zeeland. Een plek die vrij hoog in mijn verlanglijstje stond. Na een kleine 3 uur rijden kwamen we aan bij een dorpje met een vogelopvangcentrum. Hier hadden ze 3 exemplaren van de Tataheau (ofzo iets). Een vogel waarvan de totale populatie nog maar 300 stuks bedraagt. Schrik je toch wel weer ff van.

Daarna hebben we ook de benodigde etens- en drinkenswaar aangeschaft, omdat we die avond aan de rand van de fjord zouden overnachten, met in de eerste 300km niets.

Om daar te komen moesten we eerst een veerpont hebben die ons over een meer voer, omgeven met bergen. Hierna hadden we nog een busrit van een klein uur voor de boeg voordat we bij onze accommodatie aankwamen. Een paar erg basic gebouwen bij elkaar, waarvan 1 diende als keuken, 1 als slaapzaal, en een als schuur. Gelukkig had ik een kamer voor mezelf. Hier was ik wel aan toe. Een nacht lekker slapen. Die middag hebben we een hike gemaakt naar een waterval in de buurt, en deze ook beklommen natuurlijk. Het weer was echter wel gewoon zonnig en 25 graden waardoor het prima te doen was.

Na de hike was ik wel kapot. Dus ik dacht bij mezelf ik ga gewoon eens lekker hard muziek op me kamer opzetten, maar mijn bed was na een klein half uurtje toch wel te verleidelijk geworden, waardoor ik het niet kon laten even me oogjes dicht te doen. Gelukkig werd er voor ons gekookt waardoor ik ongestoord kon blijven liggen. Na het eten zijn we nog gaan kijken naar gloeiwormen die leefde aan de rand van de bospaden. Met een prachtige sterrenhemel boven ons, maakte dit toch wel echt wel een van de mooiste plekken op aarde: De bergen, de fjord, de gloeiwormen, de sterren, de stilte… En natuurlijk de pils.

De rest van de avond hebben we gevuld met het vertellen van spookverhalen. Er was namelijk verder niets te doen. Echter heb ik die nacht echt heerlijk geslapen.

Zondag 19 Maart

We werden weer vroeg gewekt, we zouden namelijk een 4u durende kajaktocht maken over de fjord, tijdens zonsopgang. Maar hiervoor moesten we wel de meest achterlijke kleren aantrekken: een jaren 70 thermopak, fleece trui, een rok, en een fluorescerend jack.
Man wat was het koud die morgen, en daarbovenop ook nog de zandvliegen. Nare morgen. Maar snel de kajak in dan en maar warm proberen te worden. Dit lukte verbazingwekkend goed. Maar ik denk eerder dat ik de kou gewoon vergat door de omgeving, de watervallen, de bergen, en de stilte. Het meest indrukwekkende was dat een van de bergen 3 keer de hoogte van het Empire statebuilding was. Je zou dit helemaal niet zeggen. Maar omdat alles groot is, heb je totaal niets om het in perspectief te plaatsen. Je kon over de fjord zelf ook niet de overkant (in de lengte) de oever zien door de ronding van de aarde.

Eenmaal terug had ik wel een douche nodig, en een goede maaltijd. Omdat we nog een uur moesten wachten op de bus hebben we eigenlijk allemaal een dutje gedaan. Waarna we weer een uur moet de bus naar de ferry zijn gereden, en de ferry terug hebben gepakt. Hierna hadden we nog een kleine 5u durende busrit voor de boeg voor onze volgende overnachtingsplek Wedderburn in centraal NZ. Echter vloog de tijd voorbij omdat ik stom heb geluld met Katja. Net na zonsondergang kwamen we aan. In de middle of no where opnieuw. Een mooie oude boerderij omgebouwd tot een hostel. Hier hebben Katja en ik onze stomme gesprek doorgevoerd, en naar foto’s gekeken.

Maandag 20 Maart

Eindelijk ik mocht weer op een fiets zitten. Dit keer voor een 65km lange mountainbike rit dwars door Otanga range landschap met rollende heuvels en uitzichten over weides begraasd door koeien en schapen. Vooral veel schapen! Echter hebben de heren er een soort van race van gemaakt van bar naar bar. Elke 20km was er namelijk een bar, waar we iedere keer een pilsje hebben genuttigd.

Eenmaal afgepeigerd weer in het hostel was het tijd voor een douche, het bijwerken van me blog en een dutje…. Echter bleef het dutje niet bij een dutje van een uurtje… Ik werd welgeteld 3uur later wakker. Net op tijd om samen met de hele groep wat te gaan eten in de bar van het dorpje Wedderburn (welgeteld 4 huizen en een bar). Maar des al niette min was het eten meer dan prima. Een goede seafood chowder was van harte welkom.

Erna was het weer ouderwets tijd voor wat drankspelletjes, die uiteindelijk een beetje uit de hand liepen. Ik heb een bloem gegeten, en Robbie een condoom opgesnoven…

Dinsdag 21 Maart

Vroeg op voor weer een lange dag in de bus. Gelukkig was het weer niet al te best waardoor het best prima was om in de bus te zitten, half slapende. De eerste stop was bij een strand waar perfecte ronde rotsen op een strand waren aangespoeld. Raar om dit te zien, maar wat nog raarder is, is dat een heleboel mensen er foto’s van maken. Na de koffie in het visitor centre was het weer in de bus voor een 3uur durende rit naar een of ander ouderwets stadje helemaal gebouwd van mergel. Wat betekend een heleboel mooie oude gebouwen. Ondanks de regen was het best prima om hier even rond te lopen. En vooral na 3uur in een meurende hete bus. De volgende stop aan de westkust was onze lunchpauze. En dit keer moest ik er echt aan geloven. McDonalds… de eerste keer een echte fatsoenlijke Mc maaltijd zonder enige problemen. Opnieuw een overwinning voor me.

Na de lunchpauze zijn we eigenlijk in een keer doorgereden naar Christchurch waar we die nacht zouden overnachten. En dan niet zomaar in een hostel. Nee in een oude gevangenis. Een van de beroemdste hostels in de wereld. Heel raar om in een kamertje te liggen en te bedenken dat er mensen 10 jaar gezeten hebben. Het gebouw was ook echt zo een oude gevangenis zoals je die ziet in Amerikaanse films. Een lange gang met meerdere verdiepingen, met alleen maar zware deuren.

Na ingecheckt te hebben zijn we met de bus richting het centrum te gaan. Maar Christchurch is niet meer de mooie stad zoals ze vroeger was. Na de aardbevingen van 2010 en 2011 is het echt een “war-zone” geworden. Nog steeds zijn ze alles aan het opbouwen. Maar het is wel heel indrukwekkend om te zien hoe de natuur zo een schade kan aanrichten, en vooral hoe de mensen erop reageren. Ze hebben er gewoon een nieuwe kerk van plastic platen gebouwd, en een winkelcentrum van zeecontainers. Eenmaal terug hebben we nog wat gegeten bij de chinees waarna ik eigenlijk naar bed ben gegaan. De vermoeidheid van de GO GO GO mentaliteit begint er nu wel een beetje in te sluipen.

Het was maar goed dat ik een beetje op tijd naar bed ben gegaan gisteren, vandaag zouden we naar Picton rijden wat inhield dat we om 5u eruit moesten. En zelf het ontbijt in de bus hebben gegeten. Lekker onhandig… Maar we hebben het overleeft. Voor de rest maakte de vele prachtige uitzichten en landschappen die nieuw zeeland rijk is de reis wel een stuk aangenamer. Je wil niets missen van het landschap, dus je blijft automatisch wakker.

Tegen een uur of 2 was het tijd om eens goed wakker te worden. De beste oplossing voor dat is een frisse duik in een ijskoud meer. Dus de bus langs de kant van de weg gezet, lekker oldscool omkleden langs de kant van de weg en gaan… Het was echt te vergelijken met de nieuwjaar duik: KOUD! Met als enige verschil is dat het water hier nog kouder is. Het is gewoon smeltwater van de gletsjers in de buurt. Maar wakker waren we dat zeker.

Dat was ook wel nodig, omdat we de Marlborough regio in waren gereden. De streek wereldberoemd om zijn wijnen. Dit betekend: PROEVEN!! Dus we zijn naar een van de meeste bekende wijnmakers gereden om hier eens even goed te profiteren. Voor 10 dollar kregen we 6 soorten wijn. Op tafel stond dan